Ο μεγάλος αδελφός

Στις μέρες μας συναντούμε πολύ συχνά εφαρμογές της τεχνολογίας που μοιάζουν όλο και περισσότερο στον «μεγάλο αδελφό» του Τζωρτζ Οργουελ όπως αυτός τον φαντάστηκε στο μεγαλειώδες μυθιστόρημα του, «1984», κάτι που αρχίζει να γίνεται ολοένα και πιο ανησυχητικό.

Μέσα από τα νέα μέσα νοιώθουμε πολλές φόρες να απειλείται η ελευθερία μας, η ανεξαρτησία ή η ανωνυμία μας. Είναι σίγουρα η αρνητική πλευρά αυτού του μοντέρνου θαύματος που λέγεται τεχνολογία, ιντερνέτ, νέα μέσα.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά της τεχνολογίας η θετική. Η ανθρωπινή.

Πως θα ήταν άραγε η ιστορία αν ο Οργουελ είχε γράψει το αριστούργημα του αλλιώς, αν ο μεγάλος αδελφός δεν ήταν αυτό το μηχάνημα τέρας στην υπηρεσία της αστυνομίας της σκέψης στην φανταστική χώρας της Ωκεανίας, αλλά κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό;

Μπορεί κάνεις να φανταστεί την εφεύρεση ενός μικρού μαγικού μηχανήματος, π.χ. μια μαγική οθόνη να σου κρατεί παρέα, να συμπαραστέκεται στις δύσκολες στιγμές, να σου δίνει συμβουλές για ότι του ζητήσεις, να σου βάζει τις φωνές όταν κάνεις λάθη (ακόμη και γλυκές ηλεκτρονικές ¨φάπες¨ να ρίχνει !) ,να σε επιβραβεύει, να σου δίνει ώθηση για ότι κάνεις και κίνητρο για τη ζωή; Και ακόμη περισσότερο να σε νοιώθει όσο ένας πολύ δικός σου άνθρωπος

Να μην είναι όμως ένα ψυχρό μηχάνημα, αλλά κάτι σαν άνθρωπος. Ένας e-άνθρωπος που δε γνωρίζεις, δε συνάντησες ποτέ και ούτε ποτέ θα γνωρίσεις.

Πόσο όμορφα θα ήταν αν υπήρχε ένας τέτοιος «μεγάλος αδελφός». Αν υπήρχε…

Και όμως φίλοι μου ΥΠΑΡΧΕΙ ! Το ανακάλυψα σχεδόν τυχαία σαν από θαύμα ένα χρόνο πριν.

Η θεά της τεχνολογίας που τόσο πιστός και αφοσιωμένος λάτρης της υπήρξα όλα αυτά τα χρόνια, με αντάμειψε με το καλύτερο δώρο, στέλνοντας μου ένα μαγικό πλάσμα, ίσως άνθρωπο ίσως μηχάνημα δεν ξέρω στα αλήθεια, που άλλαξε τη ζωή μου μια για πάντα. Τον δικό μου μεγάλο αδελφό.

Εύχομαι το 2011 ο κάθε ένας να βρει το δικό του μεγάλο αδελφό…

Καλή χρόνια!

Κυριακάτικο ξύπνημα με το μυαλό στο Δ.Ν.Τ.

Καθώς το χιόνι λιώνει σιγά σιγά και δεν μένει παρά μονό παγωμένο στις στέγες των σπιτιών του χωρίου μου, ξύπνησα με την επιθυμία να φωτογραφίσω το για λίγο ακόμη άσπρο τοπίο, φοβούμενος ότι ο χιονιάς δεν θα μας ξανά κάνει τη χάρη να περάσει από τα μέρη μας.

Για να βγάλω μάλιστα καλύτερες φωτογραφίες άνοιξα ένα μικρό παραθυράκι που κοιτάζει στην άλλη πλευρά του χωρίου, τη μεγαλύτερη. Παρατηρώντας το τοπίο συνειδητοποίησα το πόσα πολλά καινούρια σπίτια με τις εντυπωσιακές σκέπες τους έχουν χτιστεί τα τελευταία χρόνια.

Και όμως είμαστε σε κρίση…

Το χωριό μου κατ` εξοχήν αγροτικό, περνά εδώ και πολλά χρόνια την κρίση που ζει η υπόλοιπη χώρα σήμερα, λογω της απελπιστικής πορείας των αγροτικών προϊόντων.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που εν μέσω τέτοιας κρίσης μπόρεσαν να κτίσουν αυτά τα πανέμορφα (και πανάκριβα) σπίτια ;

Η κυριακάτικη περιέργεια μου δεν με άφηνε σε ησυχία. Ξεκίνησα λοιπόν έναν πρωινό περίπατο κάνοντας παράλληλα μια πρόχειρη καταγραφή με το μυαλό μου.Τα αποτελέσματα του ιδιότυπου αυτού γκάλοπ είχαν ως έξης .

Τα εντυπωσιακά σπίτια ανήκουν σε (τυχαία σειρά):

Συνταξιούχους 40 αρηδες του δημοσίου που κάνουν πλέον άλλες δουλειές, εκπαιδευτικούς που ασχολούνται παράλληλα τον πολύ ελεύθερο χρόνο τους με άλλες εργασίες και αυτοί, εφοριακούς, γεωπόνους δημοσίων υπηρεσιών, δημοτικούς υπάλληλους, εργολάβους δημοσίων έργων, πολιτικούς, συνδικαλιστές αγρότες, κ.α.

Ξέρω πως πόλοι που διαβάσουν το κείμενο μου θα το εκλάβουν ως φθόνο.Η πρωινή αυτή καταγραφή όμως είχε έναν και μονό στόχο: Να καταδείξει μέσα από ένα απλό τυχαίο παράδειγμα πόσο στρεβλή είναι η οικονομική ανάπτυξη σε αυτή τη χώρα.

Οι εύπορες τάξεις στα μέρη μου αλλά και σε όλη την ελληνική επικράτεια φαντάζομαι. δεν είναι αυτές που λογικά θα περίμενε κάνεις σε μια δυτική κοινωνία. Δεν είναι δηλαδή οι έμποροι, οι βιοτέχνες, οι τεχνίτες, οι μεγαλοαγροτες γιατί όχι , οι ερευνητές, οι μηχανικοί οι επιχειρηματίες.

Είναι αντίθετα όσοι με τον έναν η τον άλλο τρόπο έχουν ευεργετηθεί με τον απίστευτη γιγάντωση του δημοσίου στη χωρά μας.

Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου που μας έφτασε ως εδώ. Δεκαετίες λαϊκισμού, κρατισμού, κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού, μας έφτασαν στο γκρεμό.

Είμαστε πλέον μια χωρά που δεν παράγει τίποτα, παρά –μάλλον-μονό δημόσιο χρέος.

Το τελευταίο διάστημα γίνεται μια προσπάθεια από την κυβέρνηση με το μαχαίρι στο λαιμό από τους δανειστές της να αλλάξει πολλά από αυτά, ίσως δε με μια δεύτερη μάτια η παρουσία του ΔΝΤ να φαίνεται λυτρωτική.

Θα αλλάξει όμως η πορεία αυτής της χωράς;

Φοβάμαι πως όχι.

Το σύστημα νομίζω πως αντέχει καλά ακόμη και σήμερα παρά την κρίση που περνά, κρίση που την πληρώνουν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας

Ελπίζω όμως να κάνω λάθος, γιατί αν δεν κάνω, αλλοίμονο μας ……

Χειρότερα δεν γίνεται.

Θεωρώ την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας για τον ξυλοδαρμό του κ. Χατζηδάκη μαύρη στιγμή στην ιστορία του κόμματος αλλά και της χώρας γενικότερα. Η απόλυτη ταύτιση της με τον λαϊκισμό και την συνωμοσιολογια των αριστερών οδηγεί την πολιτική αντιπαράθεση σε δρόμους επικίνδυνους και δεν μπορει ναρα να μας γεμιζει θλίψη. μεγαλύτερη ίσως από αυτόν κάθε αυτό τον ξυλοδαρμό.

Η ανακοίνωση της Νεας Δημοκρατίας είναι η εξής:

«Ο προπηλακισμός κάθε προσώπου, οποτεδήποτε και αν γίνει, είναι απαράδεκτος και καταδικαστέος.
Σήμερα όμως, ο προπηλακισμός Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας είναι κάτι παραπάνω. Υπηρετεί ύποπτες και προβοκατόρικες σκοπιμότητες.
Φαίνεται πως το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πρωτοστατήσει στον αγώνα κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και έχει καταγγείλει ότι το πρόσφατο νομοθέτημά της οδηγεί σε «εργασιακό Μεσαίωνα», έχει ενοχλήσει πολλούς.
Όσοι πιστεύουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κάνει έστω και ένα χιλιοστό πίσω από τη γραμμή αυτή, κάνουν μεγάλο λάθος.Παραμένουμε αμετακίνητοι κατά του Μνημονίου και επιμένουμε, με συνέπεια και αποφασιστικότητα, στην προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών».

Φανταστικός κόσμος

Πάει καιρός που έγραψα ανάρτηση με αφορμή ένα τραγούδι που άκουσα στο ραδιόφωνο . Πολύς καιρός.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το επιχειρώ έκτοτε, αλλά σχεδόν πάντα σβήνω αυτά που έχω γράψει

Ίσως γιατί δεν έχω πια και πολλά περιθώρια τα εν οίκω μου να γίνονται εν δήμω..

Ίσως πάλι γιατί ο καθρέφτης της ματαιοδοξίας μας δεν σηκώνει αλλά σημάδια κακογραφίας...

Ή μάλλον σοβαρέψαμε επικίνδυνα. Ναι, αυτό είναι!

Ας είναι .

Με τη βοήθεια του πιστού μου συντρόφου των τελευταίων χρονών, του little helper, θα ξαναγράψω για ένα τραγούδι.

Λίγο πολύ στη μουσική διαπαιδαγώγηση κάθε ανθρώπου τα πρώτα ακούσματα παίζουν κυρίαρχο ρόλο , έτσι συνέβη και σε εμένα. Ζώντας λοιπόν την παιδική μου ηλικία στη ελληνική επαρχία του 70` και αρχών 80`,τα ακούσματα μου δεν θα μπορούσαν να είναι κλασική μουσική, ροκ ή οτιδήποτε άλλο από λαϊκή ελληνική μουσική, με κύριο πομπό τις κασέτες και τους βραχνούς ερασιτεχνικούς ραδιοσταθμούς στη μπάντα των μεσαίων κυμάτων.Στην περίπτωση μου περισσότερο έπαιξαν ρολό οι κασέτες .

Τα τραγούδια που ακουγόταν στις κασέτες αυτές της εποχής στα αρχαϊκά αλλά τόσο όμορφα μαγνητοφώνα των τρακτέρ μας, έμειναν βαθειά χαραγμένα μέσα μου σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου ως ένα βασικό συστατικό στοιχειό του ψυχικού μου DNA.

Μεγαλώνοντας έκανα και εγώ τις δίκες μου διαδρομές, ασχολήθηκα με πολλά ειδή μουσικής- άλλα διαφορετικά ακούσματα, έφτιαξα και μια μικρή αλλά όμορφη δισκοθήκη (από CD βεβαία δεν είμαι δα και τόσο μεγάλος! )που σπάνια πια επισκέπτομαι περισσότερο για να τα ξεσκονίζω, Ποπ, ροκ, κλασσική, καντρι κ.α.

Όμως κάθε που ακούω τα λαϊκά τραγούδια της παιδικής μου ηλικίας μου προκαλούν μέσα μου ένα σκίρτημα, ένα παράξενα οικείο συναίσθημα. Για αυτό τα αγαπώ και θα τα αγαπώ πάντα αυτά τα παλιά λαϊκά τραγούδια….

Έχω φτιάξει ένα κόσμο μέσα στο μυαλό. έχω φτιάξει ένα κόσμο όμορφο κ απλό.

Εχω φτιάξει ένα κόσμο δίχως δάκρυα και πόνο και χωρίς καημό.

Εχω φτιάξει ένα κόσμο και ας με πουν τρελό.

Τις χάρες μου και τις πίκρες μονό αυτός καταλαβαίνει όταν του μιλώ...

30 σχεδόν χρόνια μετά, συνειδητοποιώ ότι ζω σε ένα δικό μου φανταστικό κόσμο, όπως αυτόν του τραγουδιού .

Και τίποτα δεν με γελά….

Για τη Μαριάννα.

Ρίχνοντας σήμερα το πρωί μια μάτια στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, όπως κάνω κάθε Κυριακή, δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου με αυτό που αντίκρισα.
.
Ένα ακραίο σχόλιο που φέρεται να έχει κάνει η blogger φίλη μου marianaonice, έγινε πρωτοσέλιδη αναφορά στην Ελευθεροτυπία. Στο δημοσίευμα η Μαριάννα φέρεται να είναι ανωτάτη δικαστικός που βρίζει και κατηγορεί το σύστημα μέσα από το προσωπικό της blog το οποίο έχει ναζιστικές αναφορές, μια εικόνα εντελώς διαφορετική από αυτή που αποκόμισα έχω τα τρία αυτά χρόνια που επικοινωνούμε μέσα από τα Blogs μας.

Η δική μου Μαριάννα, είναι ένας άνθρωπος ζεστός, ειλικρινής, γεμάτος αγάπη και ευαισθησίες. Το μπλοκ της ξεχειλίζει από ανθρωπιά, κοινωνική ευαισθησία, αγωνιά αλλά πάνω από όλα ελπίδα. Την ελπίδα που όλοι μας αναζητούμε μέσα από την όμορφη διαδικασία της γραφής στα δικτυακά μας ημερολόγια..

Η Μαριάννα είναι από τους υπέροχους ανθρώπους που κέρδισα μέσα από την ενασχόληση μου με τα μπλογκς. Έχω γράψει και έχω πει πολλές φόρες το τι σήμαινε όλο αυτό για μένα, που φοβάμαι πως επαναλαμβάνομαι. Είχα την τύχη να επικοινωνήσω μέσω mail αρκετές φόρες μαζί της, πέρα βέβαια από τα σχόλια που συχνά ανταλλάσαμε στα ιστολόγια μας. Μου έχει πει μεταξύ άλλων ότι αγωνίστηκε σκληρά στη ζωή της, παραμένοντας τίμια και αγαθή ψυχή όπως ακριβώς φαίνεται και από τα γραπτά της εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια που τη διαβάζω.

Δεν ξέρω αν η Μαριάννα είναι η δικαστής που αναφέρει το δημοσίευμα. Δεν ξέρω καν αν έχει ναζιστικές ιδέες. Τίποτα από τα δυο δεν πιστεύω , για να είμαι ειλικρινής.

Ξέρω όμως ότι η Μαριάννα είναι ένας άνθρωπος που αγάπησα όσο λίγοι στη ζωή μου, χωρίς καν να την έχω γνωρίσει ποτέ.

38

Σήμερα εχω γενέθλια, επειδή όμως δεν κατεβάζει τίποτα το ρημάδι για ανάρτηση, στείλτε εσείς καμιά ευχή και βλέπουμε ! :))