Το τσαϊρι.

Πάνε μέρες που δεν έχω γράψει κάτι καινούριο στο μπλοκ μου . Λίγο οι ρυθμοί της ζωής οι αγροτικές εργασίες που πυκνώνουν όσο το καλοκαίρι προχωράει, λίγο κάτι καλοκαιρινές μελαγχολίες λίγο (χμ…πολύ μάλλον) τα νέα ιντερνετικα μονοπάτια (twiiter κλπ), δεν μ άφησαν και πολύ χρόνο να ασχοληθώ με την πολύ αγαπημένη μου κάποτε συνήθεια, να γράφω στα μπλογκς.

Απόψε αποφάσισα να γράψω κάτι. Τι όμως; Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο.
Να γράψω για πολιτική . Όχι, να πάει να γ……ί η πολιτική, τη βαρέθηκα.
Να γράψω για την δουλεία μου…ουφ ..δεν έχω καμία διάθεση, απ το κακό στο χειρότερο πάει και αυτή όπως οι περισσότερες δουλείες του κόσμου αυτό τον καιρό..
Σκέφτηκα να γράψω κάτι για το εξαιρετικό άρθρο για την μεταναστευτική πολιτική του Δημήτρη Σκάλκου που διάβασα στο Diamet μέσω πεισμένου ή το ανατριχιαστικά κείμενα στο μπλοκ της Κατερίνας για το ίδιο θέμα, αλλά δεν νομίζω να έχω και πολλά να προσθέσω.

Για το χωριό μου ίσως;
Μπα αφήστε καλύτερα. Είναι τόσο χαλιά τελευταία.
Να γράψω για συναισθήματα; Αποκλείεται. Δεν τολμώ..

Δεν θα γράψω τίποτα λοιπόν. .θα βάλω κανένα αγαπημένο τραγούδι από το youtube
.



Από το μπαλκόνι μoυ ακούω μια δυνατή γυναίκεια φωνή, Γιώργο, Γιώργο!
Είναι η γειτόνισσα που φωνάζει το παιδί της να συμμαζευτεί από τα παιχνίδια του. Κάτω από το μπαλκόνι μου ο Γιώργος παίζει στην ιδία αλάνα που έπαιζα και εγώ σαν παιδί, πριν καμία 25 αριά χρόνια.

Δεν θα γράψω τίποτα …
Απόψε θα θυμηθώ . Θα προσπαθήσω να θυμηθώ την δική μου αλάνα. Το τσαΐρι, όπως το λέγαμε εμείς.
Απόψε θα παίξω και εγώ με τον Γιώργο και τους φίλους του μέσα από την φαντασία μου.
Θα παίξουμε τα παιχνίδια μας ,τριωντα, μπίλιες , μπάλα-πολύ μπάλα. Όχι κρυφτό κυνηγητό και τέτοια, εμείς μονό μπάλα παίζαμε στο τσαΐρι, το είχα επιβάλει εγώ σαν μεγαλύτερος, «τα αλλά δεν είναι για άντρες» ισχυριζόμουν με την αυτοπεποίθηση που μου προσέδιδε η ηλικιακή διάφορα λίγων μηνών από τα άλλα παΐδια.

Απόψε δεν θα γράψω, δεν θα διαβάσω, δεν θα κοιμηθώ.
Θα ξαναβρώ τους δικούς μου παιδικούς φίλους…

"...Κρύβει πόνο,κρύβει πόνο
ένα τέτοιο ταξίδι στα παλιά
τότε που μόνα μου σύνεργα δυο μάτια
να ρουφάν το ηλιοβασίλεμα αργά..."






Γράφοντας αυτές τις γραμμές άκουσα, το τσιριχτό φρενάρισμα του ποδήλατου του μικρού Γιώργου.. Η μαμά του μπορεί να είναι ήσυχη πλέον, ο Γιώργος γύρισε σπίτι.
Ο Γιώργος μπορεί πλέον να είναι ασφαλής στην αγκαλιά της δικής του μάνας
Ο Γιώργος θα κάνει σχέδια για το αυριανό παιχνίδι.
Ο Γιώργος θα είναι και πάλι αύριο με του φίλους του στο τσαϊρι.

Το δικό μου τσαΐρι…