Μια θλίψη με έχει κυριεύσει. Δεν πιστεύω στα μάτια μου...
θα μπορούσες να χαθείς και να μην ξαναγράψεις ποτέ. Αλλά να το σβήσεις τελείως;;;
Γιατί κοπέλα μου; νομίζεις ότι είχες αυτό το δικαίωμα;
Μέσα εκεί ήταν και ένα μεγάλο κομμάτι της δίκης μου ζωής. Σύντομο αλλά πολύ μεγάλο.
Με σκότωσες...
Ειλικρινά.
Περίμενα οτι θα σταματούσε όλο αυτό κάποια μερα...
Αλλάζουμε το ξέρω, η ζωή, οι συγκυρίες, οι διαθέσεις οι άνθρωποι...οι ΣΤΙΓΜΕΣ....
Αλλά διαγραφή;;
Δεν το χωράει ο νους μου.
Δεν θα σου πω πόσο στενοχωρήθηκα απόψε.
θα σου πω πόσο θύμωσα ...
θα σου πω πόσο απελπίστηκα....
πολύ.....................
This comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteThis comment has been removed by a blog administrator.
ReplyDelete??? Χαμπάρι δεν πηρα.
ReplyDeleteΥπήρξε ενα απο τα αγαπημενα μου μπλογκς, ενα απο τα δεκα καλύτερα ισως. Κρίμα.
Οπως λες ομως, κάποια μερα θα τα αφησουμε ολα αυτά.
Νίκο μου...η ζωή έτσι είναι. Η ζωή εκεί έξω...ακόμα περισσότερο.
ReplyDeleteΔεν το διέγραψα όπως είδες. Και δεν το έκλεισα. Το "φύλαξα". Εξάλλου δεν θα μπορούσε να είναι νεκρό το δικό μου blog. Μετά από τόσες αναρτήσεις...τόσα σχόλια και τόση αγάπη...δεν γίνεται.
Μην θυμώνεις. Μην νευριάζεις. Όχι τώρα. Τα λάθη μου είμαι εγώ. Θα το έχεις καταλάβει πια. Και τώρα τελευταία πιστεύω πως είμαι αυτό που πάντα ήθελα.
Τώρα αυτό που θέλω είναι να βάλω μια τελεία. Γιατί ο κύκλος έκλεισε και η ζωή πρέπει να κάνει βήματα παρακάτω.
Σε ευχαριστώ...και θα είμαι πάντα εδώ...μέσα στις αναρτήσεις...μέσα στα μάιλ...για ότι και όποτε το χρειαστείς.
Κάποιος κάποτε είχε πει...δεν φεύγουμε...όλο εδώ θα γυρνάμε. Ίσως και να είχε δίκιο.
Τζονακο,
ReplyDeleteναι κάποια μέρα θα τα αφήσουμε όλα αυτά είναι σίγουρο.
Πριγκιπέσα μας,
ReplyDeleteθα ήθελα να σου πω ενα τελευταίο ευχαριστώ για τις πολύ όμορφες στιγμές που μου χάρισες εσυ και όλοι οι φίλοι, μέσα από αυτή την πρωτόγνωρη,παράξενη αλλά υπέροχη, εμπειρία ανθρωπινής προσέγγισης που λέγεται μπλογκινγκ.
Το κλείσιμο των μπλογκ σας σηματοδοτεί και την δική μου επιστροφή στο μπλογκ υπο μορφή ενός χώρου όπου θα καταθέτω έστω και σπάνια τις απόψεις μου για πράγματα της ΔΗΜΟΣΙΑΣ (και μόνο)ζωής, που με προβληματιζουν ως ενεργό πολίτη.
Με τον κλείσιμο των μπλογκ σας, κλείνει (ευχομαι ) και ένας μεγαλος κυκλος και για μένα.
Ένας κύκλος που άνοιξε περίπου πριν ένα χρόνο και περιείχε μεταξύ άλλων μια προσωπική μου διαδρομή σε άγνωστα δρομάκια της ψυχής μου. Μια διαδρομή που αγάπησα όσο λίγα πράγματα στη ζωή μου.
Ενας κύκλος που με βρισκει κερδισμένο, σε εμπειριες, συναισθηματα, γνωση και κρήση.
Να είσαι καλά πριγκιπέσα μου.
Υ.Γ. Θα χαρώ κάποια μέρα να σας βγάλει ο δρόμος από την Μελικη,
εσένα ή οποιονδήποτε από τους υπόλοιπους πέντε!
Την αγάπη μου.
Tώρα το είδα!!
ReplyDeleteΚρίμααα!!
Συμφωνώ μαζί σου Νίκο!
Δεν έπρεπε!~
Στον καναπέ της είχε και λίγο από τη δική μας ψυχή...
Νάναι καλά το κορίτσι μας κι ας ελπίζουμε ότι θα ξανανοίξει το σαλόνι της!!