Σκέψεις.(Γράμμα απο ενα φίλο).

Έλαβα πριν λίγο από ένα φίλο το παρακάτω γράμμα και το δημοσιεύω.

Αγαπητέ Νίκο,
Επειδή διαπιστώνω πως δεν έχεις και καμιά διάθεση να γράψεις κάτι σοβαρό στο blog σου τον τελευταίο καιρό, σου στέλνω μερικές σκέψεις μου να τις βάλεις ως ανάρτηση μήπως και ανακόψεις την κατρακύλα που έχει πάρει ο αριθμός των επισκεπτών του blog.

Τρεις σκέψεις απασχόλησαν σήμερα το μυαλό μου- ενός υπαλλήλου γραφείου σε μια επαρχιακή πόλη (λεπτομέρειες στο επόμενο…τεύχος!)

Στην απέναντι οικοδομή στο ίδιο ύψος με τα γραφεία όπου εργάζομαι στεγάζονται τα γραφεία υποκαταστήματος της πόλης μας μεγάλης ελληνικής ασφαλιστικής εταιρίας. Από το παράθυρο του γραφείου μυ φαίνεται καθαρά το εσωτερικό των γραφείων, η διάταξη τους καθώς και οι γραβατωμένοι υπάλληλοι.
Ένα από τα γραφεία όμως, που είναι κάπως απομονωμένο από τα άλλα- πρέπει να είναι του διευθυντή- στους τοίχους του είναι γεμάτο εκτός από κάτι διπλώματα-με μεγάλα εικονίσματα αγίων . Τόσα εικονίσματα είμαι βέβαιος πως δεν έχει ούτε το γραφείο ηγούμενου μονής.
Παρακολουθώ εδώ και καιρό την κρίση που κλονίζει της μεγάλες ασφαλιστικές εταιρίες σε όλο τον κόσμο, πολλές κλίνουν , άλλες απολύουν προσωπικό. Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι έτσι. Διαβάζω σήμερα άρθρο σε εφημερίδα που λέει πως η κρίση δεν επηρέασε καθόλου την εν λόγω εταιρία σε αντίθεση με ότι συμβαίνει στο εξωτερικό και μάλιστα έχει προβεί και σε προσλήψεις υψηλόβαθμων(και υψηλόμισθων) στελεχών πρόσφατα .(Μεγάλε Καρχιμάκη)

Σκέψη πρώτη λοιπόν:
Ο πανάγαθος προστατεύει τις ασφαλιστικές της χώρας μου ;
Απάντηση. Αν κρίνω από τα αποτελέσματα μάλλον ναι!
Εναλλακτική σκέψη.
Σίγουρα αυτή την εταιρία θα επέλεγε η γιαγιά μου, αν ζούσε!

Στο γραφείο μας όλοι καπνίζουν μανιωδώς . Από τον καπνό μόλις και μετά βίας βλέπει ο ένας υπάλληλος τον άλλο. Μόλις και μετά βίας μπορώ και ανασαίνω. Παρά τα διακριτικά και ευγενικά παραπόνα μου δεν γίνεται τίποτα. Έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από την Ιταλία όπου οι καπνιστές στοιβάζονται σε κάτι μικρά μπαλκόνια για να καπνίσουν και με πιάνει το παράπονο. Εδώ στην Ελλάδα βγαίνουν στο μπαλκόνι η μη καπνίζοντες για να πάρουν καθαρό αέρα.

Σκέψη δεύτερη:
Μήπως πρέπει να αρχίσω το κάπνισμα για να πάψει να με πειράζει τόσο ο καπνός;

Εναλλακτική: Τι γέλια έχουμε να ρίξουμε από τις 1-1-10 όταν θα εφαρμοστεί η απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους και στην Ελλάδα!

Δεν έχω ζήσει ποτέ σε πόλη. Θυμάμαι από το σχολείο στο χωριό μου, στο μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής ότι όταν περνάει πεζός από διάβαση τα αυτοκίνητα σταματάνε . Θυμάμαι καλά; Μάλλον όχι. Στην πρώτη μου προσπάθεια να περάσω όταν πρωτοήρθα στην πόλη κόντεψα να μείνω χωρίς… πόδια
Στην δεύτερη πάλι τα ίδια( δόξα το ABS! των αυτοκινήτων),άσε το τι βρίσιμο έφαγα, στην τρίτη που είχα και τον νου μου αυτή τη φορά, πέφτω σε συνετή οδηγό γυναίκα που σταμάτησε ευγενέστατα όπως και ο ταξιτζής(!) από το άλλο ρεύμα. Περνώ γρήγορα απέναντι αλλά ο ηλικιωμένος κύριος που περίμενε μαζί μου στη διάβαση αργεί να περάσει,όχι πάρα πολύ . Η κόρνες από τα πίσω αυτοκίνητα αναστάτωσαν σχεδόν όλη την πόλη
Οπότε Σκέψη Τρίτη:
Μαλακίες μας έλεγες ρε δάσκαλε! Ποιος πεζός έχει προτεραιότητα;
Εναλλακτική: Δεν θα γίνουμε ποτέ Ευρώπη.

Μόνο τρεις για αρχή φίλε Νίκο, αναμένεται να ακολουθήσουν πολλές, εκτός και αν αποφασίσεις να γράψεις τίποτα σοβαρό από μόνος σου.