Αγαπημένε μου VK.

Δημοσιεύω εδώ ανοιχτή επιστολή στον αγαπημένο μου blogger VK ,ως απάντηση στο σχόλειο του στην τελευταια μου ανάρτηση.

Αγαπημένε μου VK.

Δεν θα σου κρύψω πως από τα χαράματα που διάβασα το σχολείο σου στην τελευταία μου ανάρτηση που έγραψα για το …ΠΑΣΟΚ, νοιώθω πολύ άσχημα. Υπάρχει μια αλήθεια που ξέρω μόνο εγώ και την είχα αποκρύψει. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να την μοιραστώ μαζί σου.

Ο Νίκος που αναζητάς φίλε μου, δεν μένει πια εδώ. Ο Νίκος που γνώρισες από αυτό εδώ το blog, μέσα από αναρτήσεις , σχόλια, μέιλ, δεν ξέρω καν αν υπάρχει πια , δεν είμαι καν βέβαιος για το αν υπήρξε ποτέ.

Και πίστεψε με καλέ μου φίλε, πως αυτό το ερώτημα με βασανίζει πολύ αυτό τον χειμώνα .

Που είναι εκείνο το ρομαντικό εκείνο παιδί που πίστευε πως θα άλλαζε τον κόσμο, ο αιθεροβάμων, ο φυλακισμένος όπως έλεγε , ο ναυαγισμένος όπως νόμιζε, μια ψυχή χαμένη, διαλυμένη, παραδομένη;

Ο Νίκος που αγαπούσε τα καλοκαίρια και τρόμαζε τους χειμώνες.

Ο Νίκος που αγαπήσαμε, και κυρίως αγάπησα εγώ.

Ο Νίκος που- μα τω θεό- δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για αυτόν έως τότε, που ποτέ δεν κατάλαβα που ήταν τόσο καιρό κρυμμένος.

Που βρίσκεται τώρα ;

Δεν ξέρω φίλε μου, μακάρι να μπορούσα να ξέρω.

Εκείνο που μόνο ξέρω είναι πως αν υπάρχει , και που θα έδινα τα πάντα να μάθω αν υπάρχει , έφυγε και θα αργήσει πολύ να γυρίσει-αν γυρίσει.

Γιατί ήθελε να είναι αληθινός και εγώ ήμουν ψεύτικος….

Γιατί ήθελε να χτίσει μέσα στα ερείπια της ύπαρξης μου…

Γιατί έψαχνε γόνιμο χώμα μες στην πέτρα της ψυχής μου…

Γιατί ήταν στην πραγματικότητα πολύ μικρός, πολύ λίγος, πολύ αδύναμος, για να αντέξει το βάρος των προσδοκιών μου, των θέλω μου, της μονίμως αβάσταχτης ματαιοδοξίας μου….

Θα θυμάμαι όμως πάντα τον Νίκο.

Θα θυμάμαι γελώντας … εκείνα της γλυκά καλοκαιρινά βραδάκια , που χωρίς ίχνος κούρασης από την εξάντληση της μέρας, στεκόταν μπρος στην οθόνη του υπολογιστή με πάθος, να γράψει, να επικοινωνήσει, να μιλήσει, να ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ.

Θα θυμάμαι δακρυσμένος τα βράδια που πεταγόταν από το κρεβάτι να τσεκάρει τα εισερχόμενα στα μειλ του, και το πώς η καρδιά του φτερούγιζε σε κάθε νέο μήνυμα.

θα θυμάμαι-ναι θα θυμάμαι για πάντα ,εκείνα τα χαράματα που πριν καν ανοίξει τα μάτια του καλά-καλά, άνοιγε με λαχτάρα τον υπολογιστή του να διαβάσει τα σχόλια των φίλων του πριν πάει για δουλειά.

Καμιά βεβαιότητα δεν έχω πια φίλε VK. Ουτε για εκείνον , ούτε για μένα ούτε για τίποτα. Για ένα πράγμα είμαι όμως βέβαιος

Πως αν υπάρχει όσο μακριά και αν είναι, ίσως διασχίζοντας με μηχανή της απέραντες πεδιάδες της Παταγονίας, είτε πάλι διαπερνόντας με αυτοκίνητο τα βραχώδη όρη παρέα με τον αιώνιο αγαπημένο του Ντιν Μοριάρτι, είτε εργάζεται σε κάποιο αγρόκτημα στην Τοσκάνη ή όπου αλλού και να βρίσκεται, αυτός ο τρελάρας έχει σίγουρα μαζί του το laptop του !

Για να μπαίνει καθημερινά στα blogs μας, να διαβάζει με βουλιμία όλα τα κείμενα των φίλων του. Και σε όποια σχολιάζει, σχολιάζει σαν Νίκος-σαν αληθινός Νίκος. Γιατί σας ΑΓΑΠΗΣΕ.

Καλά να είναι όπου και να βρίσκεται ο Νίκος-ο δικός μας Νίκος φίλε μου VK , άλλα δεν θα τον ψάξω πια. Αν είναι κάποτε να έρθει θα έρθει από μόνος του, όπως από μόνος του ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου ένα ζεστό μαγιάτικο πρωινό.

Και μην προσπαθήσει τον ψάξει κάνεις ποτέ, θα είναι μάταιο έχει μάθει να κρύβεται καλά.

Αγαπητέ VK,

εκτιμώντας απόλυτα την ειλικρίνεια σου κατανοώ απόλυτα την… αποχή σου.

Mε τιμή

Νίκος. Β. Λιολιόπουλος

Η επόμενη ανάρτηση μου θα έχει θέμα: «Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την τοπική αυτοδιοίκησή, ή κάτι τέτοιο !!!