On the road...

Πόσο μπορεί να έχω αλλάξει αυτό το καλοκαίρι; Δεν είμαι ο ίδιος πια το ξέρω . Ίσως δεν είμαι τίποτα τελικά από αυτό που ως χθες νόμιζα ότι είμαι .
Τρεις μέρες διακοπές, έφταναν για να το καταλάβω.
Τρεις μέρες-τρία βιβλία, δεν έκανα τίποτε άλλο από το να διαβάζω στην παραλία.
Εγώ, που κορόιδευα όσους διαβάζουν στην παραλία…

Τρεις μέρες- τρία μαγικά ταξίδια του μυαλού., δεν έκανα τίποτε άλλο από το να ¨ταξιδεύω¨.
Εγώ που άλλο δεν έκανα στην παραλία από το κυνηγώ τα ¨αξιοθέατα¨…

Τρις μέρες-τρία μεθύσια , δεν έκανα τίποτε άλλο από το να μεθώ τα βράδια.
Εγώ που δεν έπινα ποτέ…

Τρεις μέρες –τρεις νύχτες.

Προσπαθώντας να μη σκέφτομαι τίποτα . Τίποτα άλλο από τον Χειμώνα που θα΄ρθει, Τον χειμώνα που όπως κάθε γαμημένο χειμώνα θα πεθαίνω…

¨Στην καρδιά του Ντένβερ , στην καρδιά του Ντένβερ
άλλο δεν έκανα από το να πεθαίνω¨

Έφτασα στο τελευταίο παράγραφο. Θα άξιζε κανείς να διαβάσει αυτό το υπέροχο βιβλίο μόνο και μόνο για αυτή την τελευταία παράγραφο.


…Ετσι όταν ο ήλιος δύει στην Αμερική και κάθομαι στην παλιά ξεχαρβαλωμένη αποβάθρα του ποταμού κοιτάζοντας τους απέραντους ουρανούς πάνω από το Νιου Τζέρσυ, και νοιώθω ολόκληρη αυτή την άγρια χώρα που απλώνεται με μια απίστευτα μεγάλη κοιλιά ως την Δυτική Ακτή , κι όλον αυτό το δρόμο που οδηγεί εκεί , όλους αυτούς τους ανθρώπους που ονειρεύονται μέσα στην απεραντοσύνη της- και στην Αϊοβα, το ξέρω, τα παιδιά τώρα θα κλαίνε μέσα σ΄αυτή τη χώρα που αφήνουν τα παιδιά να κλαίνε, κι αυτή τη νύχτα τα αστέρια θα ΄χουν βγει και δεν ξέρετε πως ο Θεός είναι η Μεγάλη Αρκτος; Ο Αποσπερίτης θα ρίχνει και θα σκορπίζει τώρα τις χλωμές του ακτίνες πάνω στο λειβάδι ,μόλις πριν από τη βαθιά νύχτα που ευλογεί τη γη , που σκοτεινιάζει όλα τα ποτάμια, που σκεπάζει όλες τις βουνοκορφές και κλείνει μέσα της ως και την τελευταία ακτή, και κανείς, κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί στον καθένα, πέρα από τα άθλια κουρέλια της ηλικίας μας που μεγαλώνει, σκέφτομαι τον Ντην Μόριαρτι , σκέφτομαι ακόμα τον γερο-Ντην Μόριαρτι, τον πατέρα , που δεν βρήκαμε ποτέ, σκέφτομαι τον Ντην Μόριαρτι.
Για να σκεφτώ δυνατά, ίσως για να τα ακούσουν όλοι, ίσως μόνο εγώ.

Θα σε περιμένω και αυτό ο χειμώνα να έρθεις να με πάρεις ,Ντην Μοριάρτι!

Παντοτινέ μου φίλε,
¨…σύντροφε του δρόμου, με τα αναρίθμητα κορίτσια σου με τις παρτούζες σου, με τους ήρωες σου , τις ηρωίδες σου, με όλες σου τις περιπέτειες. Πλάι –πλάι να παίρνουμε τους δρόμους , να γευόμαστε το καθετί, με τον χαρακτήρα της πρώτης μας υπέροχης φιλίας, που αργότερα θα γίνει και αυτή τόσο περίλυπη, τόσο μίζερη , τόσο άδεια… ¨
όπως όλες οι άλλες, Ντην .

Και να πηγαίνουμε
¨…χορεύοντας μέσα στους δρόμους σαν τρελοί, και να σέρνομαι από πίσω σου ,όπως κάνω σε όλη μου τη ζωή για ανθρώπους που με ενδιαφέρουν, γιατί οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι ΤΡΕΛΟΙ , αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνο στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται, η λένε ένα κοινότοπο πράγμα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται….¨

θα με πάντα εδώ και θα σε περιμένω, Ντην Μόριαρτι.

Πόσο σ΄αγαπώ, Ντην Μόριαρτι...