όχι στα βαθιά...

Ελπίζω να μη ζηλέψετε @ φίλοι μου ,αλλά αφού « σκότωσα» τον…Νίκο , οριστικά (νομίζω) και αμετάκλητα , έφυγα για λίγες μέρες στην Χαλκιδική. Αφού -μάλλον αποτυχημένα- καταπιάστηκα ,με τον εθισμό στο bloging, την αποξένωση και τις «ονειρικές» τάσεις… φυγής , να ’μαι λοιπόν σε μια όμορφη παραλία , χωρίς ίντερνετ, σχόλια και e-mail. Τρεις μέρες με κολύμπι και ατελείωτο …διάβασμα. Πολύ διάβασμα.
Ξαπλωμένος στη σεζλόνγκ, μου διαβάζοντας το βιβλίο μου , μια γυναικεία φωνή διακόπτει το διάβασμα μου : η νεαρή μάνα που βρισκόταν ακριβώς δίπλα μου , ωρύεται προς το παιδάκι της που κολυμπούσε :
«όχι στα βαθιά , παιδί μου, όχι στα βαθιά !»

Προσπαθώ να ξεκολλήσω τη φράση αυτή από το μυαλό μου, μάταια όμως, αντηχεί μέσα μου συνεχώς …
«όχι στα βαθιά , όχι στα βαθιά …».

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος ,αλλά νομίζω πως άκουσα από κάπου το παιδάκι, να απαντά στη μάνα του,
« όχι μαμά , ποτέ ξανά στα βαθιά , ποτέ!»

Ποτέ μικρέ μου…μέχρι να μάθεις πραγματικά καλό κολύμπι ! , συμπλήρωσα εγώ και συνέχισα το διάβασμα μου…

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από «τον λύκο της Στέπας» του Χέρμαν Εσσε

«…Οι άγριοι λύκοι της Στέπας , αυτοί οι διαρκώς και φοβερά πονεμένοι, ενώ είναι προορισμένοι για τη ζωή του απόλυτου δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτήν . η μεγάλη τους ορμή για την τραγική σφαίρα και τη διάσπαση του κλοιού δεν ικανοποιείται.
Αυτοί λοιπόν που το πνεύμα τους έγινε ελαστικό και δυνατό στον πόνο, βρίσκουν μια συμφιλίωση και μια διέξοδο στο χιούμορ. Το χιούμορ όμως κατά κάποιο τρόπο παραμένει πάντοτε αστικό, παρόλο που ο γνήσιος άνθρωπος δεν μπορεί να τι καταλάβει. Στη φανταστική του σφαίρα πραγματώνεται το μπερδεμένο και διασπαρμένο ιδεώδες όλων των Λύκων της στέπας : με το χιούμορ είναι δυνατό όχι μόνο να συμφιλιωθούν το άγιο και το βέβηλο αλλά και ο ίδιος ο αστός να ενταχθεί σε αυτή την κατάφαση. Αυτός που κατέχεται από το θείο πνεύμα , μπορεί εύκολα να κατανοήσει τον εγκληματία και αντίστροφα. Αυτοί οι δύο όμως, όπως και όλοι, που ζουν στο απόλυτο, δεν μπορούν ποτέ να καταλάβουν τη μέτρια και χαλαρή μεσότητα και γενικά την αστική ζωή. Μόνο το χιούμορ , η λαμπρή εφεύρεση των προορισμένων στην πιο μεγάλη καταπίεση , των σχεδόν τραγικών τύπων, των δυστυχισμένων ανθρώπων, που η μοίρα ωστόσο τους έχει προικίσει με υψηλά χαρίσματα μόνο το χιούμορ ( ίσως αυτή η πιο χαρακτηριστική και μεγαλοφυής επίδοση της ανθρωπότητας) κατορθώνει το αδύνατο, υπερβαίνει και ενώνει όλες της περιοχές της ανθρώπινης ζωής με τις λάμψεις όλων των πλευρών της. Για να ζήσει κανείς στον κόσμο σαν να μην ανήκει σε αυτόν να σέβεταί το νόμο και συνάμα να τον ξεπερνά. Να κατέχει « ως μη κατέχων», να παραιτήται, χωρίς να υπάρχει παραίτηση – όλες αυτές τις επιθυμητές και συχνά διατυπωμένες απαιτήσεις για μια υψηλή εμπειρία της ζωής μόνο το χιούμορ μπορεί να τις πραγματώσει…»

Καλό καλοκαίρι @ φίλοι μου…

Συνεχίζουμε…!

« ποτέ ξανά στα βαθιά» …