Θλίψη γέμισε της ψυχές μας, μέρα γιορτινή, το άκουσμα της είδησης του θανάτου του Μάριου Τόκα.Του Κύπριου συνθέτη που έχει γράψει μερικά απο τα ωραιότερα ελληνικά τραγούδια. Γράφω αυτό το ποστάκι για να τιμήσω τον συνθέτη που έγραψε ίσως τον ωραιότερο ελληνικό δίσκο " Τα βοριαδάκια" έναν δίσκο που χαράχθηκε βαθιά μες στην ψυχή μου ,συνοδεύοντας με μελωδία, ευαισθησία τρυφερότητα τα σκληρά χρόνια της ενηλικίωσης. Ο Μάριος Τόκας έγραψε και ένα απο τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια,τον Αλήτη με τον Μανώλη Μητσιά.
"Έφυγες για άλλα σύνορα" Μάριε...
Διαβαστε για τον χαμό του Μαριου Τοκα Εδω
και εδώ
αλλάκαι στο blog της φίλης μου Μερώπης εδώ
Καλέ μου Νίκο,
ReplyDeleteμε χαρά βλέπω ότι μας συγκινούν τα ίδια πράγματα, οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια τραγούδια...
Να σαι καλά και σ' ευχαριστώ για την αναφορά σου και στη δική μου ανάρτηση.
Επίσης σας ευχαριστώ για την αναφορά στη δική μου ανάρτηση, αν και δεν είναι δική μου. Αναδημοσίευση από το skai.gr είναι.
ReplyDeleteΟι μεγάλοι συνθέτες είναι στην κατηγορία των μεγάλων συγγραφέων. Θα τους θυμόμαστε όσο ζούμε και θα τους θυμούνται και άλλες γενιές όσο υπάρχει ακόμη η γλώσσα μας.
ReplyDeleteΣτα μεγάλα έργα της τέχνης, της επιστήμης, των γραμμάτων και της κοινωνικής προσφοράς κρύβεται η ανθρώπινη αθανασία. Άνθρωποι που υπερνικούν τη λήθη και φωλιάζουν στη μνήμη μας...
ReplyDeleteΠολύ όμορφο και συγκινητικό και το ποστάκι της Μερόπης...
Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιάιτερα τον ραδιοφωνικό σταθμό της θεσ/νικης www.studio3.gr 103,5 FM για το τρίωρο αφιέρωμα στη μουσική του Μαριου Τόκα στην εκπομπή: μουσική απ' το παρελθόν , που είναι και η αγαπημένη μου ραδ. εκπομπή.Για όσους είναι κολλημένοι με το παρελθόν!
ReplyDeleteΕίχα την ευκαιρία να ακούσω τον Τόκα ζωντανά στη Ζάκυνθο πρίν από μερικά χρόνια τότε που βρισκόταν στο απόγειο της επιτυχίας του. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση σε εκείνη αλλά και σε όσες άλλες δημόσιες εμφανίσεις του παρακολούθησα τηλεοπτικά, ήταν η πραότητα και σεμνότητα του συγκεκριμένου καλλιτέχνη σε μια εποχή που άλλοι με το πρώτο "σουξέ" καβαλάνε καλάμι.Τα τραγούδια του Τόκα χιλιοτραγουδήθηκαν στα χείλη ανθρώπων που ούτε καν γνώριζαν ότι ήταν δικά του. Κι αυτό είναι νομίζω η μεγαλύτερη αναγνώριση για έναν καλλιτέχνη: όταν το έργο του ξεπερνά σε αναγνώριση και απήχηση τον ίδιο, όταν δηλαδή ο καλλιτέχνης αφήνει τον κόσμο να το απολαύσει χωρίς να το καπελώνει ο ίδιος με την αυτάρεσκη και ναρκισσιστική δημόσια παρουσία του. Νομίζω ότι δύσκολα θα ξεχάσω τον Τόκα και για έναν ακόμα λόγο: Η "Αννούλα του Χιονιά" είναι το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου και η πρώτη "παραγγελιά" που πέφτει όταν μαζευόμαστε γύρω από καμιά κιθάρα σε οικογενειακές μαζώξεις...
ReplyDelete@meropi, πολύ όμορφο το αφιέρωμα σου