Ο εργολάβος.

«(…)Δεν αξίζει στην άμμο να χτίζεις παλάτια έλεγε εκείνο το παλιό τραγούδι. Και όμως ο εργολάβος μας στην άμμο έχτιζε τα παλάτια του, (τι τον ένοιαζε τι έλεγαν τα τραγούδια). Στην χρυσή άμμο. Βέβαια τα παλάτια του δεν τα έχτισε τώρα αλλά για να τα συντηρίσει χρειάζεται πολύ κόπο, και φυσικά πολλούς φίλους να τον βοηθάνε.
(...)Είχε τα κέφια του σήμερα ο εργολάβος όλα πήγαιναν καλά στις δουλειές του. Τα δημόσια έργα σε έξαρση ,η βραδινές επιχειρήσεις στο ποτάμι, το «εμπόριο»,όλα. Τράβηξε μια τζούρα από τα βαριά τσιγάρα του. Πόσο μακριά ήταν πλέον οι μέρες της φτώχιας (τότε που δεν είχε ούτε για βενζίνη για το μοτοσακό του), αναλογίστηκε κρατώντας σφιχτά το τιμόνι της Μερσεντές στα χέρια του.
Το βράδυ είχε κοινωνικές υποχρεώσεις, έπρεπε να παραστεί στο συμβούλιο της πόλης όπου είχε πρόσφατα εκλεγεί αλλά δεν είχε καμιά διάθεση να πάει, δεν του πολυάρεσαν τα πολιτικά άλλωστε .Τι χαμένος κόπος σκέφτηκε, και τα έξοδα που έκανε για να εκλεγεί; Τόσα πολλά λεφτά για το τίποτα ,ποιος ο λόγος μπορούσε να κάνει τη δουλειά του και χωρίς τα συμβούλια. Και ήταν και εκείνοι οι ενοχλητικοί τις αντιπολιτεύσεις που όλο ρωτούσαν, ιδίως τον χοντρό δεν τον άντεχε με τίποτα. Πόσο θα ήθελε να τον σβήσει από το χάρτη και αυτόν και εκείνον τον αξύριστο που ανακατευόταν συχνά στα πόδια του.
Οι άρχοντες του τόπου ήταν όλοι φίλοι του, αλλά όχι με το αζημίωτο, είχε κάνει πολλά για αυτούς και ζητούσε ανταλλάγματα. Δεν ένοιωσε ποτέ τύψεις που «πούλησε» τον παλιό του φίλο( εξάλλου αυτός δεν του κράτησε ποτέ κακία) αλλά από τον καινούριο είδε πολλά καλά…»

Στα αποσπάσματα από τα επόμενα κεφάλαια θα δούμε και τους άλλους χαρακτήρες
του μυθιστορήματος: Τον μεγάλο άρχοντα, τον αδερφό του άρχοντα, τον πονηρό δάσκαλο, τον διευθυντή της φάμπρικας, τον μεγάλο εργολάβο, τον πολυσπουδαγμένο επίδοξο άρχοντα, τον γιατρό, τον χοντρό πολυλογά, και άλλους.
Και μην ξεχνάτε οιανδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική!