Έπεσα πριν λίγο τυχαία(ψάχνοντας για κάτι άλλο), πάνω σε αυτό το βίντεο.
Για ένα περίεργο λόγο κόλλησα. Το κοιτάζω ξανά και ξανά και δεν το...χορταίνω! Μου φαίνεται ότι θα μπορούσε να το έχει σκηνοθετήσει κάποιος μεγάλος σκηνοθέτης, ο Wim Wenders, τα αδέρφια Κοέν ή ακόμη καλύτερα ο Κοστούριτσα.
Η έξαψη του πλήθους τα βεγγαλικά, ο τόσο κακός ήχος της μουσικής που πιστεύω πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο, το ντύσιμο των ανθρώπων από τα φορέματα των γυναικών μέχρι τα μακό μπλουζάκια του " πολιτιστικού" συλλόγου, μου δημιουργούν το αίσθημα την απόλυτης απέχθειας. Και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα το αναρχικό σύνθημα στον τοίχο πίσω από την ορχήστρα! Εκεί που πάω να γελάσω, εκεί τρομοκρατούμαι. Μπαίνουμε στο 2020, ο κόσμος είναι πλέον μικρός, ο πλανήτης όλος προοδεύει, αλλά εμείς για έναν περίεργο λόγο πάμε συνέχεια προς τα πίσω. Όλο και χειρότερα, όλο και πιο κακόγουστα όλο πιο..απάνθρωπα.
Είναι τρομερό αν το σκεφτεί κανείς. Η νέα τεχνολογία είναι παντού στη ζωή μας, οι αποστάσεις έχουν μικρύνει, η επικοινωνία με όλο τον πλανήτη πλέον είναι πανεύκολη, το ίδιο εύκολη θα περίμενε κανείς να είναι και η διάδοση της ποπ κουλτούρας. Όταν είμαστε μικροί για παράδειγμα, μαθαίναμε και τραγουδούσαμε τα ξένα χιτ όταν ήταν ήδη παλιά! Σήμερα δεν υπάρχει καν αλληλεπίδραση με το έξω. Πως καταφέραμε και σηκώσαμε πάλι τείχη σε μια τέτοια εποχή και μάλιστα με 15 εκ. τουρίστες; Απίστευτο και όμως ελληνικό!
Ζώντας στην Ελληνική επαρχία και μάλιστα στο κέντρο αυτής της παράνοιας νιώθω όλη αυτήν την κατάσταση να με πλακώνει με ασήκωτο βάρος. Δεν ξέρω πόσο καλύτερα μπορεί να είναι σε κάποια μέρη της Αθήνας(για θεσσαλονικη ούτε λόγος) αλλά αυτή η χώρα μου μοιάζει ολο και περισσότερο με φυλακή από την οποία δύσκολα μπορεί κανείς να ξεφύγει παρότι οι πόρτες της φαινομενικά είναι ανοιχτές.
# Πόσο αστείος άραγε ο τίτλος της ανάρτησης που δανείστηκα από το κίνημα ενάντια στους πρόσφυγες..