Γιατί θα πάω στον Γ.Α.Π.

 `

Είναι αλήθεια πως το βασικό πείραγμα που δέχομαι από τους φίλους μου είναι για την συχνή αλλαγή κόμματων που έχω κάνει! Αν και τις περισσότερες φορές τα πειράγματα είναι καλοπροαίρετα και τα αντιμετωπίζω με χιούμορ, κάποιες φόρες αυτό με ενοχλεί. Με ενοχλεί όταν λέγεται από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ότι αλλάζω κόμματα για να μην αλλάξω απόψεις, αντίθετα με αυτό που κάνουν οι περισσότεροι που ασχολούνται με την πολιτική.

 Αναμενόμενο ήταν λοιπόν τα πειράγματα να ενταθούν τις τελευταίες μέρες που δήλωσα ότι θα παραστώ σε συγκέντρωση φίλων του Γιώργου Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη καθώς και στην ομιλία του ίδιου του πρώην πρωθυπουργού στην Κοζάνη. Πολλοί στέκονται στο οξύμωρο να έχω υπάρξει υποστηρικτής της Ντόρας Mπακογιάννη, του Γιώργου Παπανδρέου και να βρίσκομαι και στην Δράση. 

Δεν γράφω αυτό το σχόλιο για να απολογηθώ. Εξάλλου όλοι ξέρουν ότι είμαι υποστηρικτής των διαρθρωτικών αλλαγών και της μείωσης του κράτους. Ακόμη καλύτερα ,είμαι από τους λίγους που πιστεύουν ότι το μνημόνιο είναι ένας οδικός χάρτης απαραιτήτων αλλαγών για τη χώρα, από τους λίγους που το παραδέχονται δημόσια βέβαια (γιατί είμαι απόλυτα βέβαιος πως η πλειοψηφία των συμπολιτών μας το ξέρει αυτό καλά). Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Γράφω αυτές τις γραμμές για να εξηγήσω για ποιους λόγους θα βρίσκομαι στην ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην Κοζάνη.

ΔΕΝ θα πάω λοιπόν αύριο στην ομιλία του αγαπημένου μου Γιώργου γιατί ονειρεύομαι να τον ξαναδώ πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα αυτό δεν με ενδιαφέρει πλέον και θεωρώ λάθος μου να ασχοληθώ με αυτό ενεργά. Εξάλλου πιστεύω πως ο Βενιζέλος ταιριάζει γάντι ως αρχηγός για ένα τόσο λαϊκιστικό και βαθιά διεφθαρμένο πλέον κόμμα.

ΔΕΝ θα πάω για να δω την ιστορική δικαίωση των ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Σε αντίθεση με τον Γιώργο. δεν εκτιμώ ιδιαίτερα τους δυο προηγούμενους Παπανδρέου της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας, ιδίως τον πατέρα του.

Τέλος. ΔΕΝ θα πάω γιατί περιμένω να δημιουργήσει κάποιο νέο κόμμα και θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί στην ανακοίνωση του. Ο Παπανδρέου είναι αναγνωρισμένος παγκόσμια ως σοσιαλιστής, πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και εγώ ιδεολογικά ανήκω στον φιλελεύθερο χώρο. Θεωρώ λογικό λοιπόν πως αν ο Γιώργος δημιουργήσει ένα νέο κόμμα αυτό θα είναι σοσιαλιστικό και προφανώς δεν θα νοιώθω και πολύ άνετα εκεί μέσα.

ΘΑ ΠΑΩ όμως αύριο και κάθε φορά που θα γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις, για να δηλώσω την μεγάλη εκτίμηση που τρέφω για το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου και όλα όσα έχει σηματοδοτήσει για τον τόπο με την πολιτική του διαδρομή.

 ΘΑ ΠΑΩ για να δηλώσω την υποστήριξη μου στις βασικές πολιτικές τους επιλογές, για την τόλμη και αποφασιστικότητα που επέδειξε στις πιο κρίσιμες στιγμές για τον Ελληνισμό κόντρα σε όλους και σε όλα, άλλα και για να δηλώσω την αμέριστη συμπαράσταση μου στον πόλεμο που αυτός δέχθηκε από τα συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή, σηκώνοντας ένα τεράστιο βάρος για τη σωτηρία της χώρας, άλλα και για την υπεύθυνη στάση του ακόμη και σήμερα μπορεί και κρατάει παρά τις προκλήσεις.

 Τέλος, ΘΑ ΠΑΩ γιατί θέλω να δηλώσω πως ότι και αν επιλέξει να κάνει αυτό που πρέπει για όλους μας και θα τον ακολουθήσω.

 Λοιπόν.... ΠΑΜΕ!

Έτσι αντιλαμβάνονται την δημοκρατία οι δάσκαλοι μας;

«Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Ημαθίας θεωρεί τον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκο Μητσοτάκη πρόσωπο ανεπιθύμητο (PERSONA NON GRATA) για την πόλη της Βέροιας.
Έναν υπουργό που, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέναντι στην Τρόικα (κι όχι γιατί «αναγκάζεται» τάχα, αλλά γιατί το θέλει συνειδητά)»

 

Και όμως η παραπάνω ανακοίνωση δεν ανήκει ούτε στην τοπική οργάνωση της Χρυσής αυγής ούτε σε κάποιο τοπικό αναρχικό γκρουπούσκουλο. Είναι  δελτίο τύπου που απέστειλε στα τοπικά μέσα το επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης του νομού Ημαθίας

Μας αρέσει συχνά να λέμε για τη δημοκρατία, την χωρά που την γέννησε και διάφορα αλλά  όμορφα. Στην πράξη όμως, στην καθημερινή μας επαφή με τις όψεις της δημοκρατίας, δεν φαίνεται να την υπερασπιζόμαστε και πολύ. Θα περίμενε κάποιος τέτοιες συμπεριφορές από ανθρώπους που δεν υποστηρίζουν την δημοκρατία (χουντικοί και ναζιστές δυστυχώς ευδοκιμούν σε αυτόν τον καταραμένο τόπο), αλλά για ανθρώπους που υποτίθεται που θα έπρεπε να την υπερασπίζονται, και το χειρότερο όταν πρόκειται για εκπαιδευτικούς, είναι αδιανόητο.

 Στα τελευταία χρόνια με την εφαρμογή του μνημονίου και όσα επακολουθήσαν στην χώρα κυριάρχησε μια μαζική παράνοια, Από κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος γίνεται ένας διαγωνισμός αντιμνημονιακης ρητορικής που χρησιμοποιεί κάθε παλαβομάρα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Στην περίπτωση όμως της συγκεκριμένης ανακοίνωσης τα πράγματα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά. Όχι μονό γιατί την συνέταξαν δάσκαλοι, δημόσιοι υπάλληλοι μάλιστα, αλλά κυρίως γιατί μέσα από αυτή την ανακοίνωση δείχνει πως αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία.

Ο κ. Μητσοτάκης, είτε συμφωνεί κάνεις είτε διαφωνεί κάνεις μαζί του, είναι Υπουργός της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση αυτή προήλθε από δημοκρατικές εκλογές και μάλιστα για να εφαρμόσει τις υπογεγραμμένες συμφωνίες. Αν είναι μια κακή κυβέρνηση αυτό θα κριθεί στις επόμενες εκλογές. Δικαίωμα βεβαία έχουμε όλοι στην κριτική, όσο σκληρή και να είναι, αλλά από την κριτική ως την δημόσια επίδειξη φασισμού υπάρχει χαώδης διάφορα.

Ιστορικό της νεοελληνικής ανοησίας

Μια εξαιρετική ανάλυση του George Billinis

Το Πασοκ ήταν το κόμμα, που ως κυβέρνηση του «έλαχε ο κλήρος» να υπογράψει τη πρώτη μνημονιακή σύμβαση. Ο λόγος που το έκανε ήταν απλός. Δεν ήθελε με τίποτε να πάρει αντιδημοφιλή μέτρα, που θα το εξέθεταν στους πολίτες. Γι αυτό άλλωστε και ουδέν είχε πράξει το επτάμηνο από την ανάληψη της διακυβέρνησης (Οκτώβριος 2009) έως την υπογραφή του πρώτου μνημονίου (Μάϊος 2010). Επιδίωξη του ήταν να φορτώσει την ευθύνη σε κάποιους κακούς ξένους και μετά να τους παραδώσει βορά στη μήνη του λαού. Δεν του βγήκε. Η κοινωνία του χρέωσε το σύνολο της ευθύνης και το απαξίωσε εκλογικά.

Η συνταγή του μνημονίου δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Αλλά ακόμη και αυτή ουδέποτε τηρήθηκε, με αποτέλεσμα τα όποια θετικά αποτελέσματα να μην εμφανιστούν ποτέ. Εφαρμόστηκε αλά κάρτ. Το δείγμα γραφής στη τήρηση των δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα ήταν κάκιστο. Η κυβέρνηση του Πασοκ αρνήθηκε να μειώσει το πληθυσμό του δημοσίου, αρνήθηκε να κλείσει άχρηστους φορείς, αρνήθηκε να θίξει τα προνόμια συντεχνιών, συνδικαλιστών και επαγγελματιών εργατοπατέρων. Προσπάθησε να ισορροπήσει τις ιδεοληψίες της και τη προστασία των πελατών της με τη σκληρή πραγματικότητα. Περιορίστηκε σε κάποιες μικρές περικοπές των απολαβών των ΔΥ και έριξε το μεγαλύτερο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής στους ώμους των επιχειρήσεων και της κοινωνίας με την επιβολή πολλαπλών και υψηλών φορολογιών. Κι αυτό ενώ ήταν γνωστό ότι η πολιτική δημοσιονομικής περιστολής θα οδηγούσε σε ένα περιβάλλον υψηλής και μακρόχρονης ύφεσης.

Από τη πρώτη στιγμή η ΝΔ στάθηκε αντίθετη στη συμφωνία με τη τρόϊκα. Τη πολέμησε με πάθος. Ιστορική έχει μείνει η τριλογία των «Ζαππείων», στην οποία κατακεραυνώνονταν οι προδότες και δίνονταν υποσχέσεις για σχίσιμο των μνημονίων. Εκ των υστέρων ο κος Σαμαράς έδωσε τη «πειστικότατη» εξήγηση ότι η στάση αυτή ήταν μονόδρομος για να μην καρπωθεί όλο το αντιπολιτευτικό όφελος η αριστερά. Από μόνη της η δικαιολογητική αυτή βάση είναι απολύτως ενδεικτική για τη ποιότητα και το ήθος της ηγεσίας της ΝΔ, αφού ομολόγησε πως τοποθετεί τη μέριμνα για τους εκλογικούς συσχετισμούς και τα εξ αυτών κομματικά οφέλη σαφώς υψηλότερα από την ίδια τη χώρα και τις ανάγκες της. Η πολιτική των Ζαππείων δημιούργησε εκτρώματα, που ξεπήδησαν από τη μήτρα της λαϊκής δεξιάς. Γέννησε τους καμένους και εκτόξευσε δημοσκοπικά και αργότερα εκλογικά τη χρυσή αυγή.

Η πρόταση του τότε πρωθυπουργού Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος προκάλεσε την «εσωκομματική» ανατροπή του. Σχηματίστηκε η τεχνοκρατική κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία υπέγραψε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, εξομάλυνε τις σχέσεις με τους δανειστές και οδήγησε τη χώρα στις διπλές εκλογές του 2012. Προηγήθηκε η κυβίστηση της ΝΔ , η οποία υποχρεώθηκε να την στηρίξει και να συμμετάσχει σε αυτήν.

Οι εκλογές του Ιουνίου του 2012 ανέδειξαν αξιωματική αντιπολίτευση τον σύριζα και  τρικομματικό κυβερνητικό σχήμα με συμμετοχή των ΝΔ, Πασοκ και Δημαρ, υπό τη πρωθυπουργία του κου Σαμαρά. Το σχήμα άντεξε ένα χρόνο. Η Δημαρ δεν μπόρεσε να αναδείξει το μεταρρυθμιστικό πρόσωπο της αριστεράς. Αντιθέτως επικράτησαν οι αριστερές της «ευαισθησίες», που την οδήγησαν να νοσήσει από «αντιλαϊκή δυσπεψία» και να αποσυρθεί από τη κυβέρνηση φυλορροούσα.

Από το καλοκαίρι του 2013 η χώρα κυβερνάται από τη σύμπραξη της ΝΔ και του Πασοκ. Η συγκυβέρνηση διεκπεραίωσε τις απλές και εύκολες πρόνοιες του μνημονίου και όλες τις σοβαρές παρεμβάσεις, τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, τις απέφυγε και τις παρέπεμψε στο απώτερο μέλλον, επιδιώκοντας κάθε φορά που βρισκόταν υπό πίεση «πολιτική κάλυψη» από τις Βρυξέλλες, αιτούμενη «πολιτική» διαπραγμάτευση και χρησιμοποιώντας για εκφοβισμό των δανειστών το σκιάχτρο του σύριζα. Οι κόκκινες γραμμές απέναντι στη τρόϊκα έγιναν σύνηθες φαινόμενο. Κάθε φορά που απειλούνταν τμήματα του παρασιτικού οικοδομήματος, που μεθοδικά τα δύο κόμματα έκτισαν επί δεκαετίες, η κυβέρνηση αρνούνταν να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της και προέκυπτε κρίση στις σχέσεις με τη τρόϊκα. Μοναδικές σταθερές για 2,5 χρόνια παραμένουν η υπερφορολόγηση των πάντων και η παντί τρόπω προστασία του παρασιτισμού.

Μικρό διάστημα πριν τις ευρωεκλογές ο φόβος των δημοσκοπήσεων ώθησε το κο Σαμαρά να ξαναβρεί τον εαυτό του, εκείνο των Ζαππείων, και να καταφύγει σε σκληρή αντιμνημονιακή ρητορική σκίζοντας τα μνημόνια και διώχνοντας το ΔΝΤ. Η ΝΔ τερμάτισε δεύτερη στις ευρωεκλογές και από τότε αναδύθηκε σοβαρότερη από ποτέ η προοπτική ανάληψης της εξουσίας από τον σύριζα.

Έκτοτε οι συγκυβερνώντες αφιονίστηκαν. Βλέποντας να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους κατέφυγαν σε εθνικοαπελευθερωτικές κραυγές, μιμούμενοι σε όλα τον αντίπαλο τους. Αποφάσισαν να ακολουθήσουν το σύριζα στο … γήπεδο του. Αντί να επιλέξουν μια ταχύρυθμη ριζοσπαστική μεταρρυθμιστική πολιτική, που θα έσπαγε τη ραχοκοκαλιά του παρασιτισμού, των συντεχνιών και των εργατοπατέρων του δημοσίου, μια πολιτική που θα συσπείρωνε τα σκεπτόμενα και αγωνιούντα κοινωνικά στρώματα, αφού δεν θα είχε δυσμενείς οικονομικές συνέπειες γι αυτά, που θα έδινε ανάσα και προοπτική στην ασφυκτιούσα οικονομία, προτίμησαν να υπερφαλαγγίσουν σε δημοκοπία και λαϊκισμό το μισητό αντίπαλο.

Κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση διαμήνυσε στο πόπολο ότι δεν επιτρέπει στη τρόϊκα να επισκεφτεί την Αθήνα, για να μην πέφτει η ψυχολογία του κόσμου, και … της έκλεισε μονομερώς ραντεβού στο Παρίσι. «Τέρμα ο επίπονος σκληρός έλεγχος. Τώρα μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας μόνοι. Βγαίνουμε από το μνημόνιο. Η ανάπτυξη έρχεται». Αυτά ήσαν τα λόγια του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και κατά τη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή. Στη ΔΕΘ άρχισε και η συνήθης προεκλογική παροχολογία. «Θα μειώσουμε τους φορολογικούς συντελεστές, θα ελαφρύνουμε τον ΕΝΦΙΑ, γιατί είναι άδικος» κλπ. Αποκορύφωμα απονενοημένης πολιτικής πράξης υπήρξε η αυτόκλητη επίσκεψη στο Βερολίνο, χωρίς τη παραμικρή προετοιμασία και με μηδενικά αποτελέσματα, αφού ο πρωθυπουργός συνάντησε τη παγερή άρνηση της καγκελαρίου στις εκκλήσεις του για «ανάσες» και πολιτική διαπραγμάτευση.

Την ίδια ώρα το Πασοκ, νιώθοντας με τη σειρά του πως υπερφαλαγγίζεται από τη νεοδημοκρατική ρητορία και παρακολουθώντας τη δημοσκοπική του καταβαράθρωση, φοβούμενο ακόμη και τον αποκλεισμό του από την επόμενη Βουλή, αισθάνθηκε την ανάγκη να προβάλει τις σοσιαλιστικές και ανθρωπιστικές του ευαισθησίες σε κάθε νέο νομοσχέδιο, με κάθε ευκαιρία. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής δεν αποδέχεται τη τροποποίηση του συνδικαλιστικού νόμου 1264/82, ούτε τις παρεμβάσεις στα μισθολόγια του δημοσίου, προαπαιτούμενα για τη θεσμοθέτηση των οποίων πιέζει η τρόϊκα.

Αυτό είναι σήμερα το σκηνικό. Μια κυβέρνηση που έχει χάσει τη ψυχραιμία της. Που ισχυρίζεται ότι το καταρρέον συνταξιοδοτικό είναι βιώσιμο ως το 2060, προκειμένου να αποφύγει την επανεξέταση του, αφού η οιαδήποτε «διόρθωση» του θα πλήξει το πυρήνα της εκλογικής βάσης των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων, που είναι κατά βάση οι συνταξιούχοι και οι αγρότες. Που έντρομη διαπιστώνει ότι οι εταίροι, οι οποίοι τη στήριζαν ως τώρα, την αντιμετωπίζουν πλέον ισότιμα με την αντιπολίτευση. Δεν την επιλέγουν πια ως προνομιακό συνομιλητή. Αποφεύγουν να της παράσχουν εκ νέου πολιτική στήριξη. Τους έχουν εκνευρίσει τα πεπραγμένα της. Ή μάλλον τα μη πεπραγμένα της. Και η απροθυμία της. Και το δείχνουν με κάθε ευκαιρία, όσο διπλωματική κι αν είναι η γλώσσα τους. Δεν εμφανίζονται διατεθειμένοι να υποχωρήσουν μπροστά στην απραξία και την αναβλητικότητα της κυβέρνησης να υλοποιήσει τα συμφωνημένα. Που σημειωτέον τα έχει ψηφίσει. Διαβλέπουν την επικράτηση του σύριζα και επιθυμούν να τον καταστήσουν συνυπεύθυνο ή να διαπραγματευθούν μαζί του, προτού προχωρήσουν σε κινήσεις «ελάφρυνσης» του χρέους ή στη παροχή νέας πιστωτικής γραμμής στήριξης. Ουσιαστικά δεν πρόκειται για σκλήρυνση στάσης, όπως αρέσκεται η κυβέρνηση να τη θεωρεί. Πρόκειται για τη στάση που θα έπρεπε να έχουν υιοθετήσει οι εταίροι-δανειστές εξαρχής. Χωρίς χάρες, χωρίς ανοχές, χωρίς πολιτικές διευθετήσεις. Έλεγχος της προόδου των συμφωνημένων ψυχρά και τεχνοκρατικά. Διότι με την ανοχή τους (κατ’ άλλους και με τη συμβολή τους) επέτρεψαν στη συγκυβέρνηση να διαλύσει την ιδιωτική οικονομία (εκείνη που έπρεπε να ενισχυθεί) και να διατηρήσει άθικτο, απλά σε λίγο χαμηλότερο επίπεδο, το παρασιτικό οικοδόμημα του κράτους (που ήταν το πρώτο που χρειαζόταν κατεδάφιση και αναδόμηση).

Η πολιτική της συγκυβέρνησης ενδυναμώνει το σύριζα. Σε αυτόν καταφεύγουν οι καλομαθημένοι του πελατειακού συστήματος αναζητώντας προστασία, με την ελπίδα να παραμείνουν οι ωφελημένοι του συστήματος και στη περίπτωση διακυβέρνησης του. Αλλά σε αυτόν προσβλέπουν και οι αδύναμοι, οι απελπισμένοι, εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, η φτωχοποιημένη από την υπερφορολόγηση μεσαία τάξη, όσοι έχουν απηυδίσει από τη διαφθορά, το νεποτισμό και τη δύναμη αδράνειας που χαρακτηρίζουν το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό. Κι ας ενσωματώνει ο σύριζα στις τάξεις του μεγάλο μέρος από το προερχόμενο από το Πασοκ τοιούτου φυράματος προσωπικό. Κι ας είναι εξοφθάλμως αδύνατη η υλοποίηση των υποσχέσεων του. Η κοινωνία για άλλη μία φορά θα ψηφίσει αρνητικά και όχι θετικά. Για να φύγουν οι «μισητοί» προηγούμενοι, όχι επειδή αξιολογεί και προκρίνει τη πρόταση των επόμενων.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνα για τις συνέπειες της τακτικής που επέλεξαν να ακολουθήσουν. Τόσο για την επικείμενη ήττα τους, όσο και για τη τύχη της χώρας. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε θέσει εκείνη την ατζέντα της αντιπαράθεσης με τον σύριζα. Να προχωρήσει με ιδιωτικοποιήσεις και άνοιγμα των αγορών. Να άρει κάθε μορφής προστατευτισμούς. Να υλοποιεί δεκάδες επί μέρους σημαντικές μεταρρυθμίσεις, που θα συσπειρώσουν κοινωνικές δυνάμεις και θα φέρουν σε θέση άμυνας την αντιπολίτευση. Να παίξει στο γήπεδο της. Τελικά επέλεξε να ακολουθήσει τον αντίπαλο της στον ολισθηρό δρόμο της δημοκοπίας και να τον αντιμετωπίσει στο δικό του γήπεδο. Γι αυτό και οι πιθανότητες νίκης δεν είναι με το μέρος της.

Πολιτισμός.

Στον τόπο μου ο πολιτισμός εχει σχεδόν ταυτιστεί με την καλλιέργεια της παραδοσης κυρίως. Καλώς.

Για μένα όμως πολιτισμός είναι άλλα πράγματα, όπως ο σεβασμος στον συνάνθρωπο, η ποιοτητα ζωης στην καθημερινότητα, η υπακοή στους νόμους, η πνευματική και κοινωνική καλλιέργεια. Και σε αυτό τον τομέα δεν έχουμε και πολλά να επιδειξουμε, εκτός απο καποιες εξαιρεσεις.

Μια απο αυτές τις εξαιρέσεις - ευχάριστες εκπλήξεις, συμβαίνει εδώ και πολύ καιρο στο καφέ που συχνάζω και αφορα την εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου.
 Συγγεκρημενα οι ιδιόκτητες του καφέ "Αλεξάνδρεια" Τέλης Μιχαλακας και η σύζυγος του Ρένα αποφάσισαν να εφαρμόσουν την απαγόρευση του καπνίσματος, ασχέτως με το γεγονος οτι σε όλα τα άλλα μαγαζιά της πολης δεν εφαρμόζεται.

Το ευχάριστο με αυτή την επιλογή τους είναι οτι όχι μονο το μαγαζί δεν έχασε τους πελάτες του αλλά τους αύξησε κιόλας με αποτέλεσμα κάθε βράδυ να είναι γεματο.

Και το ακόμη πιο ευχάριστο είναι πως οι ίδιοι οι θαμώνες σέβονται την απόφαση και βγαίνουν εξω όταν θέλουν να καπνίσουν. Σε συζήτηση που κάνουμε για το θέμα, οι περισσότεροι μου λένε πως όλα είναι μια ιδέα και έτσι και λιγοτερο καπνίζουν αλλά και δεν επιβαρύνουν τα πνευμονία τους και τα πνευμόνια μας!

Ίσως τελικά κάπου να υπάρχει ελπίδα...

Για τον Χρήστο Αντωνίου.

Παρακολουθώντας προχθές με προσοχή την συνέντευξη στο τοπικό μας ραδιόφωνο του Χρ. Αντωνίου, γνωστού στελέχους του Σύριζα στην περιοχή,  μου δημιουργήθηκαν αυτόματα ορισμένες απορίες. Ο Χρήστος με τον οποίο αξίζει να αναφέρω πως τα λέμε συχνά πυκνά ,με κερδίζει  με τον τρόπο σκέψης και κάποιες ιδέες του παρά τις διαφορετικές μας πολιτικές αντιλήψεις. 

 Το γνωστό στέλεχος λοιπόν εμφανίστηκε με τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά στην συνέντευξη, μειλίχιος, αυτοκριτικός και ειλικρινής ενώ προσπάθησε να πάρει αποστάσεις από τις διάφορές παλαβομάρες που εκστομίζονται από διάφορα στελέχη του κόμματος του τελευταία, ενώ έδειξε να αναγνωρίζει την τεραστία δυσκολία που θα έχει το εγχείρημα να διαχειριστεί,ένα ως πρόσφατα μικρό κόμμα, όλο αυτό τον κόσμο που συνέρρευσε εσχάτως εκεί.

 Η απορίες μου είναι βασικά είναι τρεις.

 Α)Βλέπουμε τον ίδιο όπως και τον αρχηγό του τον κ.Τσίπρα να υιοθετούν ένα διαφορετικό ύφος μετά την διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης. Που ήταν αυτοί όταν τι κόμμα αυτό πρωτοστατούσε σε ακραίες ενέργειες και υιοθετούσε λογική μίσους αλλά και λεκτικής βίας ; Υπάρχει κάποια ένδειξη διαφοροποίησης τους, αφού πολλοί προέχοντα από τον χώρο της ανανεωτικής αριστεράς που αποτέλεσε για χρόνια υπόδειγμα πολιτικής αξιοπρέπειας;

Β) Πως καταφέρνει και λειτουργεί σε ένα κόμμα που πλέον έχει μαζέψει ένα σωρό ακροαριστερούς, εθνικοσοσιαλιστές τύπου ΔΙΚΚΗ, αλλά και οπορτουνιστές του πρώην ΠΑΣΟΚ; Τι είδους συμβιβασμούς κάνει;

Γ) Από την πόλη μας κατάγαγε και η Ξανθούλα Καρανίκα πρωτη σε ψήφους στις τελευταίες εκλογές και βουλευτής για μια μέρα. Πως θα μπορέσει να διαχειριστεί την υπόθεση αυτή το κόμμα; Σηκώνει δυο υποψηφίους από την Αλεξάνδρεια; 

 Ελπίζω να πιούμε σύντομα καφέ με τον Χρηστο και να με βοηθήσει στις απορίες μου.

Ολόκληρη η συνέντευξη του Χρ. Αντωνίου εδώ

http://xronikagr.blogspot.gr/2014/11/video-avena.html

Δεν θα ξαναδώ ελληνικό ποδόσφαιρο.

Είμαι λάτρης του αθλήματος του ποδοσφαίρου και έχω αφιερώσει αναρίθμητες ώρες της ζωής μου σε αυτό, είτε ως θεατής από την τηλεόραση όλων των μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης, είτε ως παράγοντας ερασιτεχνικών ομάδων, ενώ έχω ασχοληθεί και με τη δημιουργία ακαδημίας ποδοσφαίρου στην ερασιτεχνική ομάδα του χωριού μου.

 Παρά την αγάπη μου για το άθλημα, ελληνικό πρωτάθλημα έπαψα να βλέπω εδώ καιτρία χρόνια. χωρίς να μου λείψει ιδιαίτερα, αφού το είχα κυριολεκτικά σιχαθεί.

 Την Κυριακή όμως έκανα ένα σοβαρό παράπτωμα που δεν πρόκειται να το επαναλάβω για κανένα λόγο και στήθηκα και εγώ μαζί με δεκάδες στριμωγμένους σαν σαρδέλες, συμπολίτες μου σε καφετέρια να δω από την τηλεόραση ελληνικό ποδόσφαιρο. Ήταν οι αγώνες ΠΑΟΚ-Βέροια δυο ομάδων που παραδοσιακά υποστηρίζω και είχαν καλή πορεία αλλά και το ντέρμπι που ακολουθούσε Ολυμπιακός -Παναθηναϊκός.

Ένα λάθος που δεν πρόκειται να το ξανακάνω, αφού μου θύμισε όλους τους λόγους για τους όποιους δεν αξίζει να βλέπει κανείς αυτή την αθλιότητα.

Μισώ το ελληνικό ποδόσφαιρο και ότι έχει σχέση με αυτό. Απεχθάνομαι τη βία, τα καπνογόνα, τους οργανωμένους οπαδούς, τα συνθήματα του μίσους.

«Ανακατεύομαι» με τους αθλητικούς δημοσιογράφους, με τους σχολιαστές των καναλιών, με  τα sites και τις ατέλειωτες αθλητικές εφημερίδες. Πόσο κολλημένος να είναι κάποιος που διαβάζει ελληνική αθλητική εφημερίδα; (Αθλητική εφημερίδα γενικά, θα τολμούσα να πω)

Με ενοχλεί αφάνταστα που στην Θεσσαλονίκη υπάρχουν ένα σωρό αθλητικά ραδιόφωνα και ούτε ένα αμιγώς ενημερωτικό. Με εκπλήσσει το ότι πολλοί άνθρωποι που δεν βλέπουν καν μπάλα ακούν αυτά τα ραδιόφωνα, που ανέχονται της αισθητική αλλά και την απαράμιλλη αμορφωσιά του ¨παραγωγών» τους  .

Τέλος με εξοργίζει η κοινωνική υποκρισία. Κάνουμε σαν να μην υπάρχουν αυτοί οι απαίσιοι ποδοσφαιρικοί παράγοντες που λες και είναι βγαλμένοι από γκανγκστερικές ταινίες . Ενίοτε τους επιβραβεύουμε κάνοντας τους και δημάρχους…

Το χειρότερο πρόσωπο της Ελληνικής κοινωνίας συχνά αντικατοπτρίζεται σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα. Βία, ανηθικότητα, αναξιοκρατία, τραμπουκισμός, υποκρισία, επιβράβευση και θεοποίηση του νικητή ανεξαρτήτως των μέσων που μετήλθε για να επικρατήσει. ..

 Αυτή την Ελλάδα δεν θέλω καν να την βλέπω, δεν θέλω να θυμάμαι ότι υπάρχει. Δεν θα ξαναδώ ποτέ αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.

Παν μέτρον άχριστο(ω)ν

Σαράντα σχεδόν μέρες μετά την ανάληψη της δημοτικής αρχής από την παράταξη Γκυρίνη δεν έχουμε ακόμη κάποια χειροπιαστή απόδειξη των διαθέσεων και κυρίως των ικανοτήτων των νέων διοικούντων τον Δήμο Αλεξανδρείας, όπως ήταν φυσικό άλλωστε για τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Τα πρώτα επιμέρους λαθάκια ή οι όποιες σωστές δράσεις δεν μπορούν να δώσουν κάποιο στίγμα, άνω υπάρχει πάντα ο κίνδυνος για οποιονδήποτε καλοπροαίρετο σχολιαστή να τους αδικήσει και αυτό θα ήταν πράγματι επιβλαβές αυτή την εποχή.

 Υπάρχει όμως μια ένδειξη σε αυτούς τους πρώτους μήνες που αν μη τι άλλο δίνει μια αρνητική και ίσως λιγάκι γκροτεσκα εικόνα για τους κυβερνώντες του τόπου μας. 

Πρόκειται για την ιδιαίτερη έφεση τους στις δηλώσεις!

Σαν να μετέχουν σε έναν διαγωνισμό ρητορείας ή γραπτής έκθεσης μαθητών, ή αν προτιμάτε, σαν να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι κάτι περισσότερο από ότι πραγματικά είναι, μας βομβαρδίζουν με δηλώσεις τους για κάθε σχετικό η άσχετο θέμα. 

Ας δούμε με τη σειρά τα συμβάντα που δείχνουν αυτή την αφύσικη αν μη τι άλλο αμετροέπεια.

Ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Ν. Μπρουσκέλης κατά την ανάληψη των καθηκόντων του θεώρησε καλό αντί μιας απλής και σεμνής ευχαριστίας να βγάλει ένα μακροσκελή λόγο σαν πρωθυπουργός που απεύθυνε διάγγελμα στο λαο του , με το ανάλογο φυσικά ύφος

Δείτε.

 

 Λίγες μέρες αργότερα ο δήμαρχος μας εν όψει της έναρξης των μαθημάτων στα σχολειά αισθάνθηκε την ανάγκη να στείλει μακροσκελές δελτίο τύπου το όποιο είχε αντιγράψει κατά λέξη (copy paste) από το ιντερνέτ κάποιος επιτήδειος συνεργάτης του! Θυμηθείτε την ιστορία, μας χάρισε αρκετό γέλιο πρόσφατα πατώντας εδω

 Στη συνεχεία τον...λόγο πήρε ο Αντιδήμαρχος Χαλκιδης ο όποιος με αφορμή την ημέρα αθλοπαιδιών στα σχολειά( ιστορικής σπουδαιότητας γεγονότος) έβγαλε ανακοίνωση και αυτός συναγωνιζόμενος σε κοινοτοπία τους δυο προηγουμενους συναδελφουςτου !

Διαβάστε τις εδω.

Αρκετά μειονεκτικά φαίνεται να ένοιωσε και ο άλλος αντιδήμαρχος Δριστάς που και αυτός για τον ίδιο λόγο εβγαλε την δική του ανακοίνωση για να μας εκπλήξει όλους γμετις δυνατότητες του στην έκθεση. (Σ.Σ. και δεν του φαινοταν καθολου!).

διαβάστε

Τελευταίος εισήλθε σήμερα στην ιδιότυπη αυτή μάχη με το...πληκτρολόγιο στους κόλπους της παράταξης Γκυρίνη, ο τρίτος αντιδήμαρχος Ναλμπάντης. Αφορμή για την δική του προσπάθεια ήταν  το τραγικό συμβάν με το φορτηγό στην Εγνατία οδό. Στο λιτο σχετικά το κείμενο του ευχαρίστησε τους παντες. Διαβάστε:

Αναμένεται η δημόσια έκθεση των έτερων δυο αντιδημάρχων που φαίνεται να χάνουν τη μάχη, αν δε επιχειρήσουν άμεσα ένα δυνατό ντεμαραζ!

 Αν μη τι άλλο, ο εν εξελίξει ιδιότυπος αυτός διαγωνισμός δεν θα μας αφήσει να πλήξουμε, όσους έχουμε το μικρόβιο να διαβάζουμε τα τοπικά μέσα…

Η σειρήνα.

Με αφορμή το δελτίο τύπου του Δήμου για την δοκιμαστική λειτουργία των σειρήνων θυμήθηκα ένα όμορφο διήγημα του Γιωργου Ιωάννου που διαβασα πρόσφατα.

'Οταν έστησαν τη σειρήνα πάνω στο γειτονικό σπίτι, μούδιασε η καρδιά μας και σκοτείνιασε, θαρρείς, το φως στην αυλή. Μέρα και νύχτα αυτήν είχαμε στο μυαλό μας - αυτήν και τον πόλεμο. Ως κι οι καβγάδες σταμάτησαν για ένα διάστημα στη συγκατοικία κι αντίθετα φούντωσαν τα ψιθυρίσματα για την πολιτική και τους βομβαρδισμούς. Μα, όταν μια μέρα έκαναν δοκιμαστικό συναγερμό και ούρλιαξε, μαζί με τις άλλες, κι η σειρήνα μας, ψήλωσε πια ο νους μας απ' το φόβο αλλά κι απ' το κρυφό καμάρι.

Απ' τον καιρό που η Ιταλία είχε βάλει πόδι στην Αρβανιτιά, είμασταν όλοι βέβαιοι πως οι Ιταλοί μια μέρα θα μας χτυπήσουν και πως την πόλη μας, οπωσδήποτε, θα τη βομβαρδίσουν. Εκείνο που φοβόμασταν απ' όλα πιο πολύ ήταν τα αέρια. Οι Ιταλοί είχαν ρίξει αέρια και στην Αβησσυνία. Μαζευόμασταν τα παιδιά και μιλούσαμε ξεφρενιασμένα για διάφορους τύπους αερίων που ακούγαμε. Εκτός από κείνα που σου φέρνουν ασφυξία, υπήρχαν κι εκείνα που σου καίνε το δέρμα. Μόλις πατήσεις έδαφος ποτισμένο με το αέριο αυτό, καίγονται τα ποδάρια σου. Εγώ είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως σε μια τέτοια περίπτωση θα πρέπει ν' αλλάζεις συνεχώς παπούτσια. Και είχα ένα μόνο ζευγάρι^. γι' αυτό άλλωστε δεν έπαιζα μπάλα. 'Αλλοι μιλούσαν για κάτι μπόμπες πεντακοσίων κιλών, που τρυπούσαν, λέει, και το παχύτερο τσιμέντο, μα απ' αυτές δεν είχανε οι Ιταλοί παρά μονάχα οι Γερμανοί και οι Εγγλέζοι.

Τώρα, μου φαίνεται πως ήταν ωραίο το καλοκαίρι εκείνο του '39, μονολότι δεν πήγαμε στη Φλώρινα για την καθιερωμένη παραθέρισή μας. Τα πράγματα είχαν αρχίσει για καλά να σφίγγουν κι η μιζέρια ήταν παντού ολοφάνερη. Στις ταβέρνες τα γραμμόφωνα έπαιζαν ωστόσο το αλληγορικό εκείνο τραγουδάκι, που λίγο αργότερα το απαγόρεψαν οι αρχές:

'Οταν ένα σύκο μένει,

μη ζυγώνεις, Πολυξένη, στη συκιά,

γιατί ο δράκος σε προσμένει

να σου κάνει μια δουλειά πολύ κακιά...

Μετά την απαγόρεψη, ο κόσμος είπε πως η γυναίκα του τότε δικτάτορα την έλεγαν Πολυξένη. Αυτό δεν ήταν σωστό, όπως αργότερα διαπίστωσα, σημασία όμως έχει πως σκέφτεται ο κοσμάκης σε τέτοιες περιπτώσεις. Τα ίδια περίπου άκουσα ότι έλεγαν, όταν ο Πάγκαλος - άλλος εκείνος - απαγόρεψε τις κοντές φούστες. Δήθεν η γυναίκα - του είχε στραβά ποδάρια. Τρέχα να βρεις άκρη...

Στο μεταξύ, όλο το καλοκαίρι, στη Νεολαία μας κάμναν μαθήματα πρώτων βοηθειών και μεγάλες πορείες. Μας μάθαιναν επίσης ν' ανοίγουμε ορύγματα. 'Ημουν πολύ ταχτικός στις απογευματινές αυτές συγκεντρώσεις, ύστερα από ένα βρομόξυλο που έφαγα απ' τον ίδιο το φαλαγγάρχη μας. Με πίεζε επίσης κι ο πατέρας μου, που φοβόταν για τη δουλειά του.Γυρνούσα σπίτι σκοτεινά πια. 'Ολη η γειτονιά καθισμένη στις εξώπορτες κουτσομπόλευε και συζητούσε σιγανά για τον πόλεμο. Είχαμε μια σαλκιμιά, ριχτή στα κάγκελα σαν κισσός, κι ήταν η πόρτα μας ωραία για ρομάντζα. 'Ετρωγα σταφύλι και ψωμί, ντομάτα ή καρπούζι, κι ανέβαινα στα μισοσκότεινα να κοιμηθώ. Γκαζόλαμπα δεν πολυανάβαμε το καλοκαίρι για οικονομία και για τα κουνούπια. 'Ηδη την ελονοσία την είχα αρπάξει.

Καθώς προσπαθούσα να κοιμηθώ, άκουγα στην πόρτα τις γριές με τις βαριές ανατολίτικες φωνές τους να λένε αναστενάζοντας πως ίσως να ήρθε ο καιρός που θα πλέψει στην Πόλη το μοσχάρι στο αίμα. Τότε άγγελος Κυρίου θα φωνάξει δυνατά: "Σταματείστε τη σφαγή! Ιδού άνθρωπος ωραίος - και ξανθός και ρωμαλέος". Και θα βάλει τον πρίγκιπα απ' το ξανθό γένος στο θρόνο το βυζαντινό.

Μ' αυτά και μ' αυτά μ' έπαιρνε ο ύπνος. 'Αλλωστε, σηκωνόμουν πολύ πρωί γιατί κάθε μέρα προτού φάω το πρωινό μου, διάβαζα υποχρεωτικά ολόκληρη την αγία επιστολή:

"....κατηραμένος και αφορισμένος και ασυγχώρητος ο λάρρυγας όπου καταλύει Τετάρτην και Παρασκευήν κρέας και οψάριον άνευ σωματικής ασθενείας. Στοχασθήτε ότι θέλω ανοίξει τους καταρράκτας του ουρανού να βρέξω νερό κοχλάτο εις τας δέκα Φεβρουαρίου και κανείς δεν θα ηξεύρει και εις τας οκτώ Απριλίου αίμα και πυρ να κατακαύσω τας αμπέλους σας και τα χωράφια και τα χόρτα και θέλω ρίψει θηρία πτερωτά και ανήμερα να σας καταφάγουν και να φωνάζετε ο εις τον άλλον: εβγήτε σεις οι αποθαμένοι να έμβρωμεν ημείς οι ζωντανοί διότι δεν ημπορούμε να υποφέρωμεν την οργήν του παντοκράτορος Θεού και τον θυμόν του."

Απορώ πως δεν τρελάθηκα τότε.

'Ενα δειλινό ήρθε η είδηση πως ο γερμανικός στρατός όρμησε εναντίον της Πολωνίας. 'Ολη η συγκατοικία βγήκε απ' τα δωμάτια στη μεγάλη σάλα. Ο πόλεμος, που τόσο δε θέλαμε να αρχίσει. 'Ενας τσαγκάρης, ανόητα αριστερός, πετούσε απ' τη χαρά του. "Η Γερμανία είναι δικιά μας", φώναζε. Πήγε στο δωμάτιό - του κι έβαλε δυνατά πια στο γραμμόφωνο το "Βόλγα, Βόλγα ", που πάνω στο σκοπό του τραγουδιόταν ο ύμνος της τρίτης διεθνούς "Είμαστε όλοι αδέρφια, στα κρυφά στα φανερά...".

Το βραδάκι ανέβηκα στο Κουλέ - Καφέ κι άκουσα σ' ένα καφενείο την ελληνική εκπομπή του Βερολίνου. 'Ηταν η μόνη ξένη εκπομπή, που μπορούσε ν' ακούγεται δυνατά σε δημόσιους χώρους. Μου φαίνονταν όλα σκοτεινιασμένα. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί. 'Οπως σκαρφάλωναν για τα σπίτια τους κατάκοποι με τα ζεμπίλια στα χέρια, σταματούσαν κι άκουγαν φαρμακωμένοι. Η καημένη η Πολωνία σαρώνονταν απ' τους Γερμανούς.

Στη Νεολαία άρχισαν να μας διδάσκουν πως να σπέρνουμε στις αυλές μας πατάτες, ντομάτες, καλαμπόκια και κάθε είδους ζαρζαβατικό. Επίσης πως να τρέφουμε κότες και κουνέλια. Οι αρχές προηγουμένως κυνηγούσαν τις κότες^. έτσι άδικα των αδίκων είχαμε σφάξει και τη δικιά μας, που γεννούσε ωραία μεγάλα αυγά. Τώρα είχε αλλάξει η σχετική κοτοπολιτική. Απ' τα πάρκα είχαν ξεριζώσει τα λουλούδια κι είχαν σπείρει όλο λαχανικά. Μου άρεζαν πιο πολύ τα φυτά αυτά απ' τα λουλούδια. Στα μπακάλικα είχαν κάνει την εμφάνισή τους τρόφιμα με νέα ονόματα, όπως το σιτόρυζο, που δεν ήταν τίποτε άλλο από στάρι χοντραλεσμένο, μπλουγούρι δηλαδή, ενώ το πραγματικό ρύζι κι η ζάχαρη είχαν ανέβει σε ύψη αστρονομικά. Τότε διαδόθηκε πως στην Αθήνα ένας άξιος ηθοποιός βγήκε στη σκηνή και ρώτησε αναπάντεχα τον κόσμο:

-Να το πω; Να το πω;

-Να το πεις, του φώναξαν από κάτω, έτοιμοι να γελάσουν.

-Θα το πω κι ας το πιω, είπε εκείνος, εννοώντας το ρετσινόλαδο. Και συνέχισε:

Με - τάξι, Με - τάξι,

το ψωμί πήγε δεκάξι

και το λάδι θα πετάξει.

Χάλασε ο κόσμος στο χειροκρότημα. Φυσικά, οι πανταχού παρόντες αμέσως τον βούτηξαν. Κι ασφαλώς θα το ήπιε ο άνθρωπος το απαίσιο ρετσινόλαδο. "Ν' αγιάσει το στοματάκι του", κρυφολέγαμε εμείς, δημοκρατικοί ως το κόκαλο.

Στη σειρήνα είχαν βάλει πια βάρδιες, πολίτες της αεράμυνας, που σκύβαν από πάνω και πείραζαν τα κορίτσια στην αυλή. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συνηθίζει την κατάσταση, απόδειξη πως έγιναν στην συγκατοικία μερικοί καβγάδες του καλού καιρού.

Μια καινούρια συγκάτοική μας, η επιλεγόμενη Χαρτού ή Μπαλαφούσκα - έριχνε τα χαρτιά κι ήταν πολύ χοντρή - άνοιξε πόλεμο σχεδόν μ' όλο το σπίτι. Στο τέλος, βγήκε στην αυλή με μια ταμπέλα τσίγκινη, που έγραφε, θαρρώ, "Πιλοποιείον", και χτυπώντας την σαν ντέφι την έδειχνε γύρω τριγύρω σ' όλο το κοινό για να δούνε πόσο σπουδαίος ήταν ο μακαρίτης ο άντρας της. 'Ομως η αυτοαποκαλούμενη "θεία του σπιτιού", η θεία δηλαδή του σπιτιού", η θεία δηλαδή του απουσιάζοντος σπιτονοικοκύρη, αμφισβήτησε τη γνησιότητα της ταμπέλας, οπότε έγινε πια χαλασμός Κυρίου. Τον επόμενο χρόνο και οι δυο αυτές γριές πέθαναν απ' την πείνα. Με τέτοια και με άλλα περνούσε ο καιρός, ενώ ο πόλεμος απλωνόταν στην Ευρώπη.

Στις τέσσερις του Αυγούστου έγινε στην κεντρική πλατεία η καθιερωμένη γιορτή, όπου και πήγαμε δια τον φόβον των ιουδαίων. Ηθοποιοί του βασιλικού θεάτρου με λιγωμένες φωνές και ξεκαρδιστικές χειρονομίες παρέστησαν διάφορα σκετς, για τη χώρα που σώζεται την τελευταία στιγμή απ' του λύκου το στόμα, για τον ελληνικό λαό που αρμενίζει πια σε πελάγη ευτυχίας και γαλήνης, και άλλα πασίγνωστα θέματα κάθε ολοκληρωτικής προπαγάνδας. Πάνω στα τείχη άναψε για τελευταία φορά η σχετική επιγραφή, καμωμένη με λαμπιόνια πολλά.

'Ομως στη γιορτή της Μεγαλόχαρης βγήκαν ξαφνικά απ' τα παράθυρα του αντικρυνού σπιτιού, όπου υπήρχε ραδιόφωνο δώδεκα λυχνιών, και μας φώναξαν πως είπε το Λονδίνο ότι στο λιμάνι της Τήνου ένα υποβρύχιο βούλιαξε το καταδρομικό μας "'Ελλη". Μουδιάσαμε. 'Ωστε ήρθε κιόλας ο πόλεμος; Την επομένη οι λογοκρινόμενες εφημερίδες είχαν πολλά και διάφορα για τον τορπιλισμό, τσιμουδιά όμως για την εθνικότητα του υποβρυχίου.

Μαύρα προαισθήματα μας κύκλωναν. Μια θεία μου ήρθε τρομαγμένη και μας είπε πως η κότα της λάλησε σαν πετεινός. Μια γνωστή μας πάλι έλεγε πως όλη τη νύχτα ούρλιαζε άγρια έξω από το σπίτι της κάποιο πράγμα, που σκυλί δεν ήταν. Πάντως ο μπακάλης κι ο φούρναρης έπαψαν ξαφνικά να μας δίνουν βερεσέ. Αυτό ήταν ένα γεγονός αναμφισβήτητο.

Εκείνες τις νύχτες έπεφταν άστρα πολλά. Η γιαγιά μου διηγήθηκε τότε πως είδε ένα άσχημο όνειρο. Το είχε ξαναδεί λίγες μέρες προτού οι Τούρκοι βάλουν σφαγή στο χωριό της. Ονειρεύτηκε τον ψηφιδωτό παντοκράτορα της εκκλησιάς της πατρίδας της να ξεκολλάει ξαφνικά απ' τον τρούλο και να πέφτει πάνω στο δάπεδο κι από πίσω του ν' ακολουθούν εκατομμύρια άστρα σαν σπίθες.

Τα σημάδια πλήθαιναν συνεχώς. Καλόγεροι μιλούσαν τη νύχτα στις γωνιές των δρόμων. Εικόνες δάκρυζαν ή μετακινούνταν. Στις εκκλησιές γίνονταν δεήσεις κι αγρυπνίες. 'Εγινε μια και στον 'Αγιο Δημήτριο. Εμείς τα παιδιά πήγαμε περισσότερο για να παίξουμε και να φάμε στις γωνιές σπόρια, μα σιγά σιγά το δέος μας συνεπήρε. Ο 'Αγιος Δημήτριος ήταν καμένος τότε κι η αγρυπνία γίνονταν σχεδόν μες στα χαλάσματα. Σε μια στιγμή το πλήθος όλο είχε γονατίσει και ψιθύριζε, ενώ ο παπάς δέονταν με σπαραγμό υπέρ της ειρήνης του κόσμου. Εγώ, θυμάμαι, παρακαλούσα για δύο πράγματα: να μη γίνει πόλεμος και να γίνω καλά απ' την ελονοσία, που με τυραννούσε. Παρόλα αυτά σε λίγες μέρες έπαθα πλευρίτιδα, κι ώσπου να το καταλάβω βρέθηκα σε μια κλινική, όπου με τάραξαν στις παρακεντήσεις.

'Ενα πρωί, μόλις είχα γίνει καλά, ακούσαμε στο δρόμο ζωηρές φωνές. Μια γειτονοπούλα με την εφημερίδα στα χέρια φώναζε δυνατά: "Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο". 'Ηταν μια τόση δα ειδησούλα στην τελευταία σελίδα. Την έβλεπες και δεν μπορούσες να το πιστέψεις. Σε λίγο, όμως, άρχισαν αλλεπάλληλα παραρτήματα και το πιστέψαμε για καλά. Συνεργεία τοιχοκολλούσαν με μεγάλη βιασύνη τη διαταγή επιστρατεύσεως. Οι νέοι άντρες κατηφόριζαν παρέες παρέες για το πενήντα σύνταγμα να ντυθούνε. Ο πατέρας μου, που λόγω της δουλειάς του φαντάρος δεν πήγαινε, πήρε ένα μπουκάλι κονιάκ και μας πότιζε όλους με το ζόρι. Είχε ανοίξει τα παράθυρα και κερνούσε τους περαστικούς. Λόγια μεγάλα δεν ακούγονταν, είναι αλήθεια, όμως κανένας δεν έβαζε με το νου του πως μπορούσαν οι Ιταλοί να βρεθούν μια μέρα μπροστά μας.

Μετά το μεσημέρι άρχισαν να περνούν απ' την Αγίου Δημητρίου οι φάλαγγες των επιστρατευμένων. Μόλις ακούγαμε τραγούδια, τρέχαμε στη γωνιά για να χειροκροτήσουμε. Γυναίκες και παιδιά πέφταν μέσα στη γραμμή και τους φιλούσαν.

'Οταν όμως πήρε να νυχτώνει μας έπιασε απελπισία. Τα φώτα του δήμου δεν άναψαν και στο σπίτι δεν μπορούσαμε ν' ανάψουμε φως, αν δεν βάζαμε στα παράθυρα κουβέρτες. Που να ξέραμε πως οι Ιταλοί δεν ήταν σε θέση να βομβαρδίσουνε τη νύχτα. Αργότερα θέλαμε μόνο συννεφιά ή σκοτάδι.

Την τέταρτη ή πέμπτη μέρα έγινε ένας συναγερμός κατά τις έντεκα το πρωί. Κατεβήκαμε στο υπόγειο κι αμέσως μια συγκάτοικη - μας έδωσε να βάλουμε μπαμπάκι στ' αυτιά μας. Στον υγρό τοίχο, τον περπατημένο απ' τους γυμνοσάλιαγκες, απλωνόταν ένα φιδοπουκάμισο. 'Ηταν το τελευταίο φιδοπουκάμισο του ιερού φιδιού του σπιτιού. 'Ωσπου να πούμε "μην το πειράζεις", ένα παιδί το ξεκόλλησε. Ο συναγερμός έληξε χωρίς αποτέλεσμα.

Σε καμιά ώρα δεύτερος συναγερμός. Αυτή τη φορά τρέξαμε σ' ένα δίπατο σπίτι, που έλεγαν πως είναι πιο γερό. 'Ηταν στο υπόγειο κόσμος πολύς. Ξαφνικά ακούστηκε μια μακρινή έκρηξη κι ύστερα συνέχεια άλλες που ζύγωναν. Ακούγαμε ολοκάθαρα τα βαριά αεροπλάνα να έρχονται κατά - πάνω μας. Πρέπει να πετούσαν πολύ χαμηλά. Ο κόσμος γονατισμένος έλεγε προσευχές, γυναίκες τσίριζαν. Είδα τη σκιά ενός αεροπλάνου απ' το παραθυράκι. 'Ένα απαίσιο σφύριγμα ακούστηκε κι ύστερα μια έκρηξη πολύ κοντά μας. Το παν πήγε κι ήρθε^.τζάμια έσπασαν, χώματα μπουκάρισαν απ' το δρόμο. 'Υστερα έγινε γαλήνη. Θα ήταν η τελευταία μπόμπα - τους. Σε λίγο οι σειρήνες μακρινές σήμαναν λήξη. Η δικιά - μας όμως δεν ακούγονταν. Η μπόμπα είχε πέσει στην αυλή - μας κι είχε ρημάξει τα πάντα ένα γύρω.

Το βράδυ, σε ξένο κρεβάτι, αγκαλιά με παιδιά ξένα κυριεύτηκα ξαφνικά απ' το γλυκύτερο τράνταγμα που είχα νιώσει ποτέ μέχρι τότε. 'Ενα παχύρρευστο υγρό κολλούσε μες στα σκέλια - μου. Σειρήνες σήμαιναν τερπνά λήξη μέσα στο μισοϋπνι - μου. Είχα γίνει για καλά έφηβος πλέον.

 Πηγή: www.sarantakos.com

Ο Γ. Ιωάννου για τον Γιδά: "Χίλιες φορές καλύτερα μόνος"!

Η ιστορία της χώρας μου και ιδαιτερα η περιοχη μου που ονομαζεται και Ρουμλουκι είναι γεμάτη απο ...περίεργα συμβάντα. Φαίνεται πως το έχουμε στο DNA μας να διαγωνιζομαστε σε ευφάνταστες συλλήψεις ...

  

Πάντα είχα την απορία του πως και γιατί αλλάχτηκε το όνομα της πόλης που ζω πλέον, απο Γιδάς σε Αλεξάνδρεια, επειδή φανταζόμουν πως είναι προϊόν επαρχιώτικης μεγαλομανίας.

 Την απάντησή στην απορια μου την δίνει ο γνωστός Ελληνας λογοτέχνης Γίωργος Ιωάννου  ο οποίος εζησε για ένα μικρό διάστημα στον Γιδά οπου δούλεψε ως καθηγητής σε ιδιωτικό Γυμνάσιο. Γράφει λοιπόν σε ενα αυτοβιογραφικό του κείμενο από το βιβλίο του ¨Η πρωτεύουσα των προσφύγων¨ :

Μετά την απόλυση βρήκα δουλειά σε ένα ιδιωτικό σχολείο στον Γιδά. έτυχα ακριβώς πάνω στην εποχή που κάτι φοβεροί δάσκαλοι άλλαζαν με ιερό ζήλο το όνομα του χωριού απο Γιδά σε Αλεξάνδρεια. Ήταν όλοι τους απο χωριά, οι δικοί τους ακόμα εκεί ζούσαν, μα αυτούς τους ενοχλούσαν πολύ τα γίδια. Δεν μπορούσαν να ακούν και να λένε Γιδά. Παίζοντας τάβλι και χαρτιά στο καφενείο διέκοπταν κάθε τόσο την παρτίδα για να οραματιστούν τις συνέπειες της αλλαγής. Το παλιό Ρουμλούκι που τόσοι μακεδονομάχοι είχαν σαπίσει πολεμώντας στους βάλτους του, έπαιρνε τώρα ένα ευγενικό κοσμοπολίτικο χρώμα. 

Γρήγορα κατάλαβα με τι είχα να κάνω και διέκοψα κάθε επαφή. Χίλιες φορές καλύτερα μόνος.

Το απόσπασμα το βρήκα στο βιβλιο του Γιάννη Μοσχόπουλου,  "Ρουμλουκιώτικα σημειώματα¨.

Μια απίστευτη απάτη στο εργοστάσιο Πλατέος της ΕΒΖ

Κλήθηκα και πήγα σήμερα στο δικαστικό μέγαρο Θεσσαλονίκης για να καταθέσω σε προκαταρκτική για υπόθεση που δεν γνώριζα.

 Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι έχει εκδοθεί ανυπόγραφο τιμολόγιο στο όνομα μου ως τετλόπαραγωγου του ποσού των 6000 ευρώ ποσό που δεν εισέπραξα ποτέ και βέβαια καμιά οφειλή δεν υπάρχει στην βιομηχανία απο εμένα, πλην των εφοδίων που πήρα στην φετινή καλλιεργιτική περίοδο, όπως και η βιομηχανία διαβεβαιώνει.  Μαζί με εμένα εκλήθησαν να καταθέσουν δεκάδες άλλοι παραγωγοί αλλά και προμηθευτές της ΕΒΖ λόγω του ότι  εκδόθηκαν ψεύτικα τιμολόγια στο όνομα τους.

 Η ιστορία αφορά την υπεξαίρεση που έκανε ο διευθυντής λογιστηρίου του εργοστασίου Πλατέος . Ο εν λόγω κύριος ,που στο μεταξύ επιχείρησε αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, αποδέχεται υπεξαίρεση ποσού 100000 ευρώ, ενώ ο εσωτερικός έλεγχος της εταιρίας του καταλογίζει 400.000.

 Σαν να μην έφταναν όλες οι άλλες συμφορές που μας βρήκαν εμπλεκόμενοι με αυτή την βιομηχανία , πρέπει τώρα να τρέχουμε και στα δικαστήρια, λόγω αυτής.


 Για την περίπτωση του εν λόγω διευθυντή, δεν θέλω να πω περισσότερα. Απορούμε όλοι για την απληστία ενός τόσο προνομιούχου υπαλλήλου.

Η υπόθεση υποπτεύομαι πως θα έχει πολύ ζουμί και θα έχω την ευκαιρία να γράψω περισσότερα όταν θα προχωρήσει το θέμα . Αν μη τι άλλο δείχνει τον τρόπο που λειτουργεί η βιομηχανία και πως αυτός δεν είναι άσχετος με την σημερινή της κατάντια.

Το πνευματικό κέντρο-φάντασμα του Γιδά και η λαογραφία

Μπορεί να στέκεται σαν φάντασμα τριάντα χρόνια στο κέντρο του Γιδά, μπορεί οι διοικήσεις του δήμου να μην ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με το να τελειώσουν το πνευματικό κέντρο, φρόντισαν όμως να μετονομάσουν το φαραωνικό αυτό έργο της αμφιβόλου αισθητικής και μεγαλομανίας των ντόπιων ΠΑΣΟΚων της δεκαετίας του 80, σε  ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΚΘΕΣΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑΣ» μη τυχόν και προλάβει κανείς να αμφισβητήσει το ποιος κάνει κουμάντο στον "πολιτισμό" του τόπου.

 Μια πόλη που παράγει και καταναλώνει τεράστιες ποσότητες ...κατσουλιών, σε μια περιοχή που η ιστοριογραφία έχει αντικατασταθεί απο την προγονολατρεία και την άκριτη υιοθέτηση καθε διεστραμμένης φαντασίωσης σε ¨αγάπη για την παράδοση¨, η ονομασία αυτή φαίνεται να ταιριάζει γάντι.

 Και φυσικά όταν η γνωστή για την..αισθητική της διοίκηση Γκιονογλου που χρησιμοποιούσε συχνά  τους "πολιτιστικους"  συλλόγους ως εκλογικό μηχανισμό , σε αγαστή συνεργασία με του επαγγελματιες χοροδιδασκαλους που αυτοανάγονται συχνά σε  λαογράφους ή ακόμη και θεατρικούς σκηνοθέτες, αποφάσισε να κάνει την βαρύγδουπη αυτή μετονομασία, κανείς δεν βρέθηκε να αντιδράσει.

 Εξαίρεση ο Χρ Αλευρας που έφερε το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο, και ο Γιάννης Μοσχοπουλος ο οποιος στην πολυετή του σημαντική ιστορική έρευνα προσπάθησε να αντισταθεί (οχι πάντα με επιτυχία) στις σειρήνες του λαϊκισμού.

*Αφορμή για το σχόλιο ήταν η δημοσίευση σήμερα στη Διαύγεια η απόφαση για  ανάθεση έργου που άφορα στο εν λόγω  πνευματικό κέντρο.

Εκπομπή Γαιόραμα για την τευτλοκαλλιέργεια

Το δεύτερο μέρος της εκπομπής Γαιόραμα με θέμα την τευτλοκαλλιέργεια.

Ψάχνοντας...

 Η ιστορία και ιδιαίτερα η τοπική ποτέ δεν με έλκυε ιδιαιτέρα. Η μάλλον για να είμαι ακριβής, δεν είμαι ιστοριομανης παρότι έχω διάβαση κάμποση ιστορία, κυρίως παγκόσμια και νεοελληνική πολιτική ιστορία.

 Μόλις σήμερα το πρωί αφού έψαχνα κάτι σχετικό με την αντίσταση στη Μελικη πέφτω σε αυτό το συγκλονιστικό βίντεο την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα όπως και πολλοί συντοπίτες μου άλλωστε.
 Ξέρω αν ψάξει κανείς την ιστορία του χωρίου μου, τη Μελίκη, θα βρει πάρα πολλές γκρίζες πλευρές.

 Δεν ξέρω αν θα με απορροφήσει η ενασχόληση με την ιστορίας μας στην ταραγμένη δεκαετία του 40, είμαι όμως βέβαιος πως η επί δεκαετίες προσπάθεια ωραιοποίησης του περίεργου παρελθόντος μας, έχει υψώσει ένα καλά φρουρούμενο τείχος γύρω από τη εποχή εκείνη.

 Μάλλον δεν θα επιχειρήσω καν να μπω, άλλα η περιέργεια συνήθως με νικάει.

Αξίζει να δούμε αυτό το βίντεο. Αφορά την ιστορία επιστροφής απο το χωριό Μπλελογιάννης στην Ελλαδα του χωριανού μας Πρόδρομου Μελιτζανά, γιου του Αριστείδη που τον δολοφόνησαν Μελικιώτες.

Συνέντευξή μου στο Agrocapital

Συνέντευξη του

Ν. Λιολιόπουλου, του προέδρου του σωματείου συγκομιστών τεύτλων στο εργοστασίο Πλατέος που βρίσκεται σε απεργία και δεν παραδίδει τεύτλα στο εργοστασιο.

- Κύριε Λιολιόπουλε, διαβάσαμε δυο διαφορετικά δημοσιεύματα ,τι ακριβώς ισχύει;

Εμείς συνεχίζουμε κανονικά την κινητοποίηση μας. Αποφασίσαμε να μην προσκομίσουμε τεύτλα στο εργοστάσιο Πλατέος αν δεν μάθουμε ποτέ θα πληρωθούμε, άλλα και για τους λόγους που ήδη έχουμε αναφέρει στα αιτήματα μας. Δυστυχώς η διοίκηση της βιομηχανίας δεν ενδιαφέρεται στο  ελάχιστο για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο κλάδος. Τα δημοσιευματα που είδατε είναι εντελώς ανυπόστατα. Μάλιστα ο κ.Μπογιαννιδης του όποιου δηλώσεις αναπαρήγαγαν, μας διαβεβαίωσε ότι δεν είπε τίποτα από αυτά που διαβάσατε, αυτό που είπε ήταν ότι δηλαδή δεν θα βγάλουμε τεύτλα!

-Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την παραμονή των  ασυγκόμιστων τεύτλων;

Απολύτως κανένα.  Κάποιο πρόβλημα ενδεχομένως να υπάρξει σε ελάχιστες περιπτώσεις αγρών που σαπίζουν, θα μεριμνήσουμε και θα δώσουμε άδεια στις μηχανές μας να εξαγάγουν μόνο αυτά τα τεύτλα.

-Λένε κάποιοι πως η απεργία σας είναι εκ του ασφαλούς, αφού λόγο βροχοπτώσεων δεν μπορείτε να μπείτε στα χωράφια να συγκομίσετε. Τι απαντάτε σε αυτό;

Το έχουμε ακούσει πολλές φόρες αυτές τις μέρες, καλοθελητές πάντα υπάρχουν. Μπορεί να έβρεξε πολύ σε κάποιες περιοχές, σε κάποιες άλλες όμως δεν έβρεξε και θα μπορούσαν να δουλέψουν οι μηχανές μας. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε εκτιμώ πως στο 50% από τις περιφέρειες του εργοστάσιου Πλατεος τα χωράφια μας είναι στεγνά και έτοιμα για συγκομιδή.

-Γιατί κατά τη γνώμη σας οι διοικούντες δεν αντιδρούν στην απεργία;

Κανονικά θα έπρεπε να έχουν πανικοβληθεί. Το γεγονός αυτό και μόνο είναι ενδεικτικό πως οι άνθρωποι αυτοί, όπως το έχουν πολλές φορές αποδείξει, δεν ενδιαφέρονται για την συνέχιση της καλλιέργειας στη χώρα μας, αν δεν το επιδιώκουν κιόλας.

-Τι μέλλει γενέσθαι με τον κλάδο;

Θεωρώ την κινητοποίηση μας πολύ σημαντική. Αν δεν καταφέρουμε να αφυπνίσουμε την διοίκηση της ΕΒΖ αλλά και το Υπουργείο Γεωργίας  μια ακόμη καλλιέργεια θα σβήσει, σε μια εποχή που δεν έχουν μεινει πολλές βιομηχανίες στον αγροτικό χώρο. Ο αγροτικός κόσμος βαδίζει ολοταχώς στον γκρεμό!

- Η πώληση της θα αποτελούσε λύση;

Σαφέστατα ναι. Το μονό που ένοιαζε ως τώρα τις διοικήσεις ήταν το βόλεμα ημετέρων και το ¨ξεκοκάλισμα¨ δανείων από την αγροτική. Σας ευχαριστώ!