Πάει καιρός από την τελευταία φορά που έστρωσα τον ποπό μου να γράψω κάτι σε αυτό το αραχνιασμένο πλέον μπλογκ. Όχι πως δεν είχα την αναγκη ή δεν μου δόθηκαν αφορμές για αναρτήσεις, αλλά δεν ειχα καθόλου διάθεση, αφήστε που στα sites κοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter γράφω καμία λέξη μόνο και μόνο για να εχω την αίσθηση ότι κάτι γραφω ή ότι κάποιοι με διαβαζουν.
Ουτε και σημερα θα ξεφύγω απο τη νεα μου συνήθεια, αφου ήδη βαριέμαι που γράφω( ρε πως γραφαμε ολόκληρα κατεβατά καποτε;) ήθελα όμως να καταθέσω μια σκέψη γύρω από το πολύκροτο θέμα της κατάληψης της νομικής σχολής από μεταναστες.
Διαβάζοντας σε επικεφαλίδες αυτό που είχε συμβεί και παρακολουθώντας τις εξελίξεις από την με ασφάλεια απομακρυσμένη ματιά του timeline μου στο twitter, κατάλαβα πως για ακομη μια φορα η ελληνικη κοινωνία πέφτει στην παγίδα που κάποιοι της έστησαν , όπως ακριβώς συνέβη και τον Δεκέμβριο του 2008.
Τι εννοω.
Είναι γνωστό ότι στη συγχρονη κοινωνια της επιφανειακής και γρήγορης ενημέρωσης που επιλεγουμε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ( παράδειγμα εγώ που ήμουν φανατικός εφημεριδοφάγος, αγοράζω σπανιότατα πλέον εφημερίδα), η υιοθέτηση απλουστευτικών-συχνά λανθασμένων- σχημάτων και ειδώλων γίνεται ολοένα και συχνοτερα.
Η αντίδραση των ελλειμματικώς πληροφορούμενων πολιτών σε όσα συμβαίνουν οδηγεί πολλές φόρες σε εντελώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτό που έχουμε ανάγκη ως κοινωνία
Έτσι με αφορμή την υπόθεση της νομικής, συνέλαβα τον εαυτό μου να βρίζει τους κακόμοιρους μετανάστες που βρίσκονται στο χώρο της νομικής με τα χειρότερα λόγια και ζητώντας από την αστυνομία να τους πάρει σηκωτούς όπως βέβαια και αυτούς που τους οδήγησαν στο χώρο του πανεπιστημίου. Για τους δε δευτέρους δε μετανιώνω που τα έβαλα μαζί τους είναι οι γνωστοί Τήλε-αριστεροί του Σύριζα που σπάνια θα κάνουν κάτι σωστό και ουσιώδες. Για τους καημένους τους μετανάστες όμως ειλικρινά λυπήθηκα. Πως έφτασα όμως στο σημείο να βρίζω ανθρώπους που συμπονώ και υποστηρίζω πάντα στη ζωή μου τόσο από πολιτική άποψη, όσο και από ανθρωπισμό;
Η αντανακλαστική μου αυτή αντίδραση, μου προξένησε θυμό για τον εαυτό μου,
που μπορώ εύκολα να παρασύρομαι από το θυμικό φτάνοντας στο σημείο να κάνω τέτοιες σκέψεις.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν κάποιος με τα δικές μου αρχές και χαρακτήρα σκεφτεί έστω και μια φορά με αυτό τον τρόπο, τι αντίδραση θα βγάζει κάποιος που δεν έχει αντίστοιχα αντανακλαστικά ή κάποιος που δεν έχει την δημοκρατικό υπόβαθρο να σκέφτεται όπως αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Και ας μη γελιόμαστε, κάπως έτσι είναι η πλειοψηφία του κόσμου δυστυχώς.
Το αποτέλεσμα αυτών των άστοχων ενεργειών και πρακτικών είναι η ολοένα και μεγαλύτερη στις μέρες μας στροφή της κοινωνίας προς τη συντηριτικοποίηση, γεγονός που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό που θα έπρεπε να έχουν ως στόχο οι αριστεροί.
Αλλά τι λέω;
Αυτοί ακριβώς αυτό θέλουν και κάτι τέτοιες ενέργειες αυτό τον σκοπό εξυπηρετούν
Πρέπει να τους σταματήσουμε, όσο είναι καιρός.