Απόψε είναι η πρώτη νύχτα που θα ναι μεγαλύτερη από τη μέρα. Απόψε το καλοκαίρι τελειώνει.Τέλειωσε ήδη. Απόψε είναι η βραδιά που αρχίζει ο χειμώνας.
Επιστρέφω.
Στους χειμώνες μου… Στον εαυτό μου… Στο «έχει» μου…
Till the end of time…
They’re just words, they ain’t worth nothing Cloud your head and push your buttons And watch how they just disappear When we’re far away from here
And everybody knows where this is heading Forgive me for forgetting Our hearts irrevocably combined Star-crossed souls slow dancing Retreating and advancing Across the sky until the end of time
Oh who put all those cares inside your head You can’t live your life on your deathbed And it’s been such a lovely day Let’s not let it end this way
And everybody knows where this is heading Forgive me for forgetting Our hearts irrevocably combined Star-crossed souls slow dancing Retreating and advancing Across the sky until the end of time
Like sisters and brothers we lean on each other Like sweethearts carved on a headstone Oh why even bother, it’ll be here tomorrow It’s not worth it sleeping alone
And look at you and me still here together There is no one knows you better And we’ve come such a long long way Let’s put it off for one more day
And everybody knows where this is heading Forgive me for forgetting Our hearts irrevocably combined Star-crossed souls slow dancing Retreating and advancing Across the sky until the end of time
Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος να αγαπάει τη βροχή περισσότερο από εμένα.
Κάθε φορά που βρέχει αισθάνομαι υπέροχα. Υπάρχει βέβαια εξήγηση για αυτή μου την αγάπη. Από μικρό παιδί θυμάμαι ,να έχουμε ανάγκη τη βροχή για τις καλλιέργειες μας. Ίσως πάλι, επειδή πάντοτε την επομένη της βροχής δεν έχουμε δουλείες και είμαι ελεύθερος να ασχοληθώ με την πρώτη και παντοτινή μου αγάπη. Την τεμπελιά!
Από χθες που έβρεξε , έχω έναν ακόμη λόγο να αγαπάω τη βροχή: Βρήκα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με το blogμου!
Ανέσυρα λοιπόν από τη μνήμη μου μια αληθινή ιστορία σχετική με τη…βροχή.
Και βέβαια θα την μοιραστώ μαζί σας.
Ήταν πολύ σκληρό εκείνο το καλοκαίρι.. Δεν ήταν το πιο καυτό που είχε να θυμάται, ήταν σίγουρα το πιο άνυδρο. Και το χειρότερο, έτσι άνυδρος ήταν και ο προηγούμενος χειμώνας. Και αυτός- ο φίλος μας- ήταν στα όρια της καταστροφής, αφού όλη του η ζωή εξαρτιόταν από τη… βροχή. Τη βροχή που τόσο περίμενε αλλά δεν έλεγε να έρθει.
Ήταν ήδη Σεπτέμβρης, αλλά η ξέρα συνεχιζόταν. Είχε αρχίσει να απελπίζεται , να καταρρέει. Όχι δεν είχε χάσει ακόμη την πίστη του ,αλλά η αντοχή του είχε ξεπεράσει τα όρια της.
Κάτι φάνηκε να αλλάζει στον ορίζοντα. Η μετεωρολογική υπηρεσία προέβλεπε ισχυρές βροχές για το σαββατοκύριακο. «Αυτό ήταν» είπε, «επιτέλους θα βρέξει».
Κοίταξε το ημερολόγιο του δεν είχε σημειώσει ούτε μια αξιόλογη βροχή εδώ και ένα ολόκληρο χρόνο. Θυμόταν απ΄ έξω τις ημερομηνίες που είχε πάρει κάτι ψιχάλες το καλοκαίρι, 31/5 κι 7/7. Δυο μικρές σύντομες βροχούλες, τόσο ελπιδοφόρες, αλλά δυστυχώς σύντομες. Βροχούλες που το μόνο που πρόσφεραν ήταν να του θυμίζουν πόσο ανάγκη είχε μια πραγματική βροχή.
Παρασκευή απόγευμα.
Ο καιρός είχε ήδη αλλάξει. Γκρίζα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό. Η μετεωρολογική υπηρεσία φαινόταν να πέφτει μέσα στις προβλέψεις της. Όλα έδειχναν ότι επιτέλους θα έβρεχε.
Έτσι μουντό και συννεφιασμένο πέρασε όλο το Σαββατοκύριακο χωρίς να ρίξει ούτε σταγόνα. Όλοι γύρω του είχαν απελπιστεί, εκτός από εκείνον. «Θα βρέξει τη Δευτέρα» έλεγε. ήταν βέβαιος.
Δευτέρα βράδυ.
Όλα έδειχναν ότι θα έβρεχε. Η βροχή που τόσο είχε ανάγκη, που τόσο είχε ονειρευτεί θα ερχόταν. Πράγματι οι ουρανοί επιτέλους άνοιξαν και άρχισε να βρέχει δυνατά. Ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, και για μια στιγμή δάκρυσε από χαρά.
Η χαρά του όμως δεν κράτησε για πολύ. Η βροχή σταμάτησε ξαφνικά , τελείως ανεξήγητα, σαν κάποιος να έκλεισε απότομα τις κάνουλες του ουρανού.
Έγινε τελικά αυτό που φοβόταν, η χαρά του- όπως κάθε χαρά στη ζωή του -έμελε να κρατήσει πολύ λίγο. Έμαθε μάλιστα λίγο αργότερα ότι η βροχή που περίμενε έπεσε αλλού. Και αυτό τον πείραξε περισσότερο. Γιατί ήταν απόλυτα βέβαιος πως κανείς δεν την είχε περισσότερη ανάγκη από αυτόν,
Δεν έκλαψε, ούτε καν παραπονέθηκε. Ήξερε πλέον καλά, πως για άλλη μια φορά , οι ελπίδες, οι προσδοκίες του, δεν θα εκπληρωνόταν , τα όνειρα του θα αποδεικνυόταν όπως πάντα απατηλά. Το είχε πλέον συνηθίσει…
Τετάρτη βραδύ.
Στον ουρανό δεν υπήρχαν παρά μόνο λίγα σύννεφα , και καμία πρόβλεψη για βροχή.
Αυτός όμως δεν είχε χάσει καθόλου της ελπίδα του. «Θα βρέξει απόψε» είπε .
«Πάει τρελάθηκε» , είπαν όσοι τον άκουσαν.
Και ξαφνικά έγινε το θαύμα. Απρόσμενα για όλους αλλά όχι για εκείνον, ο ουρανός σκεπάστηκε από σύννεφα και μέσα σε λίγη ώρα άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς!
Και έβρεχε, έβρεχε, έβρεχε …για μέρες.
Επιτέλους τα βάσανα του τελείωσαν. Αυτή τη φορά ήταν πράγματι πολύ ευτυχισμένος. Η ζωή του είχε αλλάξει. Ήταν πλέον ενας άλλος άνθρωπος. Όλα όσα ονειρεύτηκε, όλα όσα πίστεψε, βγήκαν αληθινά. Οι άνυδρες μέρες του ανήκαν στο παρελθόν. Ήταν βέβαιος πως δεν θα ξαναέρθουν ποτέ!
Να ΄μαι λοιπόν φίλοι μου μετά από αρκετές μέρες, με νέα ανάρτηση. Για την ακρίβεια χωρίς νέα ανάρτηση.
Τις τελευταίες μέρες περνώ ατελείωτες ώρες στη δουλειά. Και στη δική μου δουλειά τα κομπιούτερ αποτελούν ...πολυτέλεια, ενω για blogging ούτε λόγος.
Το να χάνομαι από προσώπου γης αυτές τις μέρες του χρόνου είναι συνηθισμένο για όσους με ξέρουν.Μόνο που φέτος υπάρχει μια διαφορά, χάθηκα και απο τα blogs.
Ήθελα όμως πολύ να κρατήσω επαφή με το blog μου. Πήρα και εγώ λοιπόν ένα τετράδιο για να γράψω καμιά ανάρτηση στα κενά της δουλειάς. Έκανα πολλές προσπάθειες να γράψω ανάρτηση αλλά απέτυχαν όλες. Δεν ξέρω αν φταίει η ένταση της δουλειάς ή κάτι άλλο, αλλά κανένα από τα κείμενα δεν ήταν προς δημοσίευση.
Άλλα γιατι δεν μου άρεσαν καθόλου. Άλλα γιατί ενώ μου άρεσαν , δεν έπρεπε να δημοσιευτούν.
Και κάθε φορά που έγραφα μια σελίδα την έσχιζα Έτσι το τετράδιο έμεινε χωρίς σελίδες , μόνο με τα εξώφυλλα.
Πλήρης αποτυχία λοιπόν . Δεν μπορεί όμως κάτι πρέπει να κάνω . Δεν μπορώ να βλέπω τους επισκέπτες να αραιώνουν! Στο κάτω κάτω οι περισσότεροι είναι πλέον φίλοι μου και κάτι πρέπει να κάνω για αυτούς.
Τι άλλο μπορώ να κάνω από το να ζητήσω τη βοήθεια του θεού .Του "από μηχανής" θεού. Του δικού μου θεού...
Τ μόνο που θυμάμαι από τις " σχισμένες " αναρτήσεις μου είναι οι τίτλοι τους. Τους παραθέτω εδώ, μήπως και μπορέσω στο μέλλον να γράψω κάποιες καλύτερα.
O από μηχανής θεός...
Το Μαράκι.
The end is the begining is the end...
Όμορφες σκέψεις
Κατερίνα
Τα υστερόγραφα μου.
Η δική μου Αμερική.
last night i dreamed that somebody loved me ...
Τα sms
Φθινόπωρο θα πει μελαγχολία..
Μέχρι να μπορέσω να γράψω μια αξιοπρεπή ανάρτηση σας χαιρετώ και αφήνομαι στα χέρια του "από μηχανής" θεού μου......
